Ξεκινάω λοιπόν την ρουτίνα μου, πρωί πρωί, δεν έχω πιεί καν καφέ, κάνει τόσο κρύο που νιώθω τον παράδεισο ως μια απέραντη κουβέρτα και φτάνοντας στον κεντρικό δρόμο, από ένα σοκάκι βλέπω το κόκκινο φανάρι.
Ποιο φανάρι? Μέχρι χτες δεν είχε φανάρι εδώ, μόνο ένα στοπ είχε και η κίνηση του δρόμου δεν είναι τέτοια ώστε να χρειάζεται φανάρι. Ωσάν να μην άλλαξε τίποτα λοιπόν, κοιτάω τον δρόμο –κανένα αυτοκίνητο, 6 ώρα το πρωί- βάζω ταχύτητα και πατάω το γκάζι – περνάω το δρόμο. Άσε μας βρε αδελφέ να πάμε στην δουλίτσα μας…
Πέρασα κόκκινο, απουσία τροχονόμου, καμία διαφορά.
Παράβαση του ΚΟΚ. Παράβαση του Νόμου. Πρόστιμο, αφαίρεση διπλώματος. Ανυπακοή. Γνωστά αυτά. Ίσως και λίγο μαγκιά από τους μπάτσους αν σε πιάσουν στα πράσα. Περιούσιο το περίβλημα.
Η ουσία: ο κίνδυνος (άνω τελεία)
Στην απόφαση μου κάποτε να πάρω μοτοσυκλέτα –απόφαση που πραγματοποιήθηκε άμεσα- η διδαχή ήταν απλή: πάντα ελέγχεις την διέλευση σου ακόμα και όταν έχεις πράσινο. Μετά από μερικά ατυχήματα -και πολλά παραλίγο ατυχήματα- η μεγάλη μου φοβία είναι οι κεντρικές λεωφόροι με τα πολλά φανάρια και την κίνηση υψηλών ταχυτήτων. Δεν μπορείς να πας αργά και δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις ποιο γκαβάδι θα παραβιάσει το σηματοδότη του και θα σου φράξει θανάσιμα το δρόμο.
Στα σοκάκια, λόγω χαμηλών ταχυτήτων, έχεις την «πολυτέλεια» να ελέγξεις το ασφαλές σου πέρασμα όπως και στα στοπ - όπου το «πολυτέλεια» γίνεται «υποχρέωση». Στα φανάρια, ειδικά τα πράσινα, δεν την έχεις. Σου την στερεί η λογική: «είναι πράσινο για εμένα άρα είναι κόκκινο για τον άλλο άρα αυτός περιμένει άρα εγώ περνάω». Αν οι ταχύτητες είναι χαμηλές, μπορείς να επιβληθείς σε αυτό το λαθεμένο συμπέρασμα. Αν όχι, το παίζεις κορώνα γράμματα.
Δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη ότι τα περισσότερα ατυχήματα συμβαίνουν σε φανάρια. Κάποιοι το έχουν πάρει χαμπάρι αυτό –κυρίως στο εξωτερικό- και οι ισόπεδοι κόμβοι αντικαθιστώνται από κυκλικές πλατείες ενώ, όπου είναι εφικτό, κατασκευάζονται ανισόπεδοι κόμβοι. Μακριά από εμάς τα φανάρια. Είναι η χειρότερη λύση.
Φυσικά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό, κυρίως για οικονομικούς λόγους, ειδικά στην εποχή μας, η προστασία της ζωή μας από την, αντίστοιχη με πόλεμο, θνησιμότητα των ατυχημάτων, έρχεται μάλλον δεύτερη στην υποχρέωση μας να τηρούμε τους χρηματοπιστωτικούς νόμους.
Να το αναφράσουμε αυτό με μια πιο γενική αύρα?
«Οι πραγματικές μας ανάγκες δεν είναι τόσο σημαντικές όσο οι Νόμοι μας».
Η νομοτυπία, η υποδούλωση της λογικής μας και ο καταποντισμός των αναγκών μας υπό το βάρος των «πρέπει» που κληρονομήσαμε είναι το καθεστώς που υπηρετούμε.
Πόσο συχνά άλλωστε δεν ακούμε την έκφραση –και πόσο συχνά την λέμε μέσα μας- «θα έχω δίκιο!». Αν πέσει ο άλλος πάνω σου και σε σακατέψει εσύ θα ολοκληρωθείς από το δίκιο σου? Ή μήπως αν προσέξεις και αποφύγεις το όποιο συμβάν θα το χάσεις το δίκιο σου? Το μόνο που θα χάσεις είναι την δυνατότητα να σου αποδοθεί το δίκιο. Έστω και στιγμιαία όμως, νοερά, προτιμάς την απονομή του δικαίου από την ζωή.
Αυτό, να το ξέρετε είναι πολύ καλό. Προκύπτει από την κατανόηση μας ότι το γενικό καλό είναι πάνω από το ατομικό – αν και η λέξη «κατανόηση» δεν προσφέρεται. Η ένταξη του όμως σε αυτή την συλλογιστική είναι πέρα για πέρα λάθος, και κυρίως αναποτελεσματική, γιατί η αδικία στους δρόμους δεν είναι στάση ζωής κάποιου αλλά αποτέλεσμα συνθηκών. Αυτό που πρέπει να διορθωθεί δεν είναι το ήθος αυτού που διαπράττει την αδικία αλλά οι συνθήκες που την προκαλούν.
Όπως τα κόκκινα φανάρια.
Γιατί η οδήγηση μας, παρά τις κανονιστικές προτάσεις κάποιων, είναι ένα σύνολο υποσυνείδητων αντιδράσεων. Διεξάγεται ως επί το πλείστον στο κλειδωμένο μέρος του εγκεφάλου μας, όμοια με την αντίδραση μας όταν το χέρι μας πιάσει κάτι καυτό. Αντίδραση που δεν είναι δική μας.
Έτσι λοιπόν ο πλούτος αυτός των φαναριών, αποδυναμώνει την αντιληπτική τους οντότητα. Περνάνε απαρατήρητα. Τα συνηθίζουμε, τα ξεχνάμε. Η στάση μας στο κόκκινο φανάρι δεν είναι δική μας απόφαση. Εμείς απλά δεν την εμποδίζουμε.
Μπορείτε λοιπόν να αντιδράτε αντιτάσσοντας ένα επιφανειακό «πρέπει» ή να προστατευτείτε απέναντι σε αυτό το λάθος. Είτε να βαπτίσετε ηλίθιους και απρόσεχτους και άξιους θανατικής καταδίκης εκείνους που παραβιάζουν τα κόκκινα και να θέσετε τους εαυτούς σας επίδοξα θύματα αυτών, ή να αντιληφθείτε το λάθος των συνθηκών και να το μελετήσετε.
Να μελετήσετε το γιατί υπακούμε σε μερικές «απόψεις», που κάποιος μαλάκας κάποτε έγραψε και τις βάπτισε νόμους, σαν να είναι αντίστοιχοι του νόμου της βαρύτητας. Αν μελετήσετε, θα βρείτε υπέροχα πράγματα. Θα κατανοήσετε και θα εκλογικεύσετε την έννοια των νόμων. Την διαφορά ανάμεσα στους αστικούς νόμους και τους φυσικούς νόμους. Την διαφορά ανάμεσα στα «θεσμικά πρέπει» και την κοινή λογική. Την απάτη των συνταγμάτων και την ουσιαστικότητα του ανθρωπίνου δικαιώματος.
Είναι μια λαθεμένη υπόθεση της ανθρωπότητας, ένα αξίωμα που το συνηθίσαμε και αυτό πότισε μέσα μας τόσο πολύ που πια δεν το βλέπουμε. Δεν βλέπουμε ότι ποτέ δεν ίσχυε.
ΟΛΒΙΟΣ ΟΣΤΙΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΣΧΕ ΜΑΘΗΣΙΝ
Ποιός ξέρει την ιστορία των νόμων?
Η γνώση είναι απελευθερωτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου