Περί ισότητας.

Λέξη με μεγάλη δύναμη. Λέξη αγαπημένη, γυναικών, ανδρών, παιδιών. Μα κυρίως λέξη κατατρεγμένων. Γιατί εκείνοι που είχαν δύναμη, την ισότητα ποτέ δεν την θέλησαν.

Ισότητα των φύλων, ισότητα στην απασχόληση, ισότητα στις προσβάσεις, ισότητα στις επιλογές?.

Μα τι θα πει ισότητα τελικά? Να ένας συμπαθητικός ορισμός:

Τα συντάγματα όλων των ελευθέρων κρατών διακηρύσσουν την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, δηλ. ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις απέναντι στο νόμο (της κοινωνίας) και στο κράτος. Η ισότητα των ανθρώπων είναι ανεξάρτητη του φύλου (άντρας ή γυναίκα), του χρώματος (λευκός ή μαύρος), της κοινωνικής θέσης κλπ.


(ορισμός από το LivePedia)



Αυτή είναι η πιο πρακτική έννοια. Ισότητα των ανθρώπων αναφορικά με την ιδιότητα τους να είναι μέλη μίας κοινωνίας. Ίσως εδώ θα πρέπει να αποδεχθούμε εξ αρχής ότι η ισότητα σαν έννοια περιορίζεται στην κοινωνία και δεν αφορά το φυσικό περιβάλλον.
Όχι ότι εκεί δεν παρουσιάζονται ισότητες σε κάποια πράγματα, κάθε άλλο, αλλά δεν θα πρέπει να επιτρέπουμε στην συλλογιστική μας να μπερδεύεται. Η ισότητα αφορά την ανθρώπινη κοινωνία και τίποτα πέρα από αυτήν. Έτσι ορίζεται άλλωστε.

Οπότε θεωρώ φρόνιμο να προσθέσουμε ένα επίθετο στο θέμα της συζήτησης (του μονόλογου εν προκειμένου) και να το πούμε: «περί κοινωνικής ισότητας».

Ερώτηση: η κοινωνία παράγει μέλη? Όχι. Η φύση τα παράγει. Τα μέλη που παράγει η φύση τα παράγει έτσι ώστε να είναι όλα σε θέση από φυσικής άποψης, να «υπηρετήσουν» τον νόμο της κοινωνικής ισότητας? Όχι. Κάποιοι δεν είναι. Ποίοι δεν είναι?

Καταρχάς δεν είναι οι ανάπηροι. Ασχέτως του αν γεννηθήκαν έτσι ή αν το αποκτήσαν κάπως, αυτό δεν μας αφορά, υπάρχουν. Για παράδειγμα ένας τυφλός δεν έχει το δικαίωμα να οδηγεί αυτοκίνητο. Και φρονίμως δεν το έχει. Οπότε αυτός πρακτικά δεν είχε τα ίδια δικαιώματα απέναντι στο νόμο και το κράτος.

Αν το πάμε λίγο παραπέρα και εξετάσουμε μια λογική και ορθή φαινομενικά ως προς την αρχή της κοινωνικής ισότητας, λειτουργία της κοινωνίας θα δούμε πως η προσπάθεια για κοινωνική ισότητα κόντρα στην φυσικά ανισότητα, καταλύει τον εαυτό της.

Γιατί έχουμε κληθεί να διορθώσουμε αυτή την ασυμβίβαστη με την κοινωνική ισότητα φυσική πραγματικότητα, δίνοντας προσβάσεις στους ανάπηρους και προσπαθώντας γενικώς να τους βοηθήσουμε στο να είναι ίσοι. Ορίζουμε έτσι το ποιοι είναι οι ανάπηροι αυτοί και βοηθάμε αυτούς περισσότερο από τους υπόλοιπους. Δίνουμε δηλαδή περισσότερα δικαιώματα και λιγότερες υποχρεώσεις ως αντιστάθμιση. Με αφανή τρόπο έτσι καταλύουμε την αρχή αυτή της κοινωνικής ισότητας. Κάποιοι καλώς ή κακώς δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Μπορούμε να δεχθούμε βέβαια ότι σε κάποιο βαθμό είναι μια αποδεκτή απόκλιση. Ο βαθμός όμως αυτός, αν το εξετάσουμε πιο προσεχτικά δεν είναι και τόσο μικρός. Γιατί έχουμε ορίσει κάπως του ανάπηρους εξαιρώντας κάποιους από αυτό το τίτλο και φτιάχνοντας βαθμίδες αναπηρίας. Όσο πιο ανάπηρος τόσο πιο «ευνοημένος» απέναντι στην κοινωνική ισότητα.

Με λίγη διορατικότητα και επιμονή φανερώνεται και μια ακόμα πτυχή του προβλήματος. Γιατί οι διαφορετικότητα των ανθρώπων δεν στέκεται μόνο στην πρακτικότητα των αισθήσεων τους. Αντίστοιχες ιδιότητες με αυτές των αναπήρων δέχονται και εκείνοι που παρουσιάζουν «συναισθηματικές» ανομοιομορφίες. Οι ψυχικά ασθενείς, ανάλογα βέβαια και με την δική τους βαθμίδα ψυχικής ανισορροπίας.

Για να γίνει πιο σαφής η έκταση της ως άνω παρατήρησης θα πρέπει να αποσαφηνίσουμε ότι κοινωνία δεν είναι το κράτος, ή ακόμα και αν είναι, η ισότητα της κοινωνίας δεν σταματάει εκεί. Στο σύνταγμα για παράδειγμα. Εισέρχεται και αφορά όλες τις κοινωνικές ομάδες. Πόλεις, γειτονιές, ομάδες άθλησης, σχολικές τάξεις, παρέες, οικογένειες.

Εκεί λοιπόν σε αυτό το επίπεδο αφαίρεσης το πιο συγκεκριμένο όσων αφορά τους ρόλους του καθένα, τα πράγματα περιπλέκονται. Για παράδειγμα πόσο ίσος απέναντι στην ελευθερία του λόγου είναι κάποιος μέσα σε έναν χώρο όπου κανείς δεν επιθυμεί να τον ακούσει. Και πως σώζεται η ελευθερία της επιλογής των άλλων να μην τον ακούσουν αφού δεν θέλουν. Δεν σώζεται. Είναι ηλίου φαεινότερων ότι οι κοινωνικές ομάδες δεν υπακούν τη ισότητα.

Αυτό σημαίνει πως η ισότητα περιορίζεται όσο πλησιάζουμε το διαπροσωπικό επίπεδο ανθρωπίνων σχέσεων. Και πως αντιλαμβάνεται άραγε ένας άνθρωπος την κοινωνική ισότητα όταν δεν την βιώνει στο άμεσο κοινωνικό του περιβάλλον. Όταν αυτή η έννοια έχει μόνο θεωρητική αξία?

Στην πράξη η ισότητα είναι μια θεωρία χωρίς την απαραίτητη πρακτική της ισχύ. Είναι μια θεωρία που θέτει κάποια όρια συμπεριφοράς και τίποτα παραπάνω. Δεν έχει καμία πρακτική ισχύ στην φύση και στην πραγματικότητα πέρα από αυτήν του πλαισίου συμπεριφοράς.

«Ορισμένα τινά Ελληνικά θήλεα ζητούν να δοθή ψήφος εις τας γυναίκας. Σχετικώς με το ίδιον τούτο θέμα διαπρεπέστατος επιστήμων είχεν άλλοτε αναπτύξει από του βήματος της Βουλής το επιστημονικώς πασίγνωστον, άλλως τε, γεγονός ότι παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπον και έξαλλον πνευματικήν κατάστασιν ωρισμένας ημέρας εκάστου μηνός? Νεώτεραι και ακριβέστεραι έρευναι καταδείκνυσιν ότι ου μόνον ωρισμένας ημέρας, αλλά δι? όλου του μηνός τελούσιν άπαντα τα θήλεα εις πνευματικήν και συναισθηματικήν ανισορροπίαν, τινά δε μετρίαν, τα πλείστα δε σφοδροτάτην και ακατάσχετον, άτε και παντοιοτρόπως εκδηλουμένων και κλιμακουμένων συν τω χρόνω? Επειδή εν τούτοις αι ημέραι αύται, δεν συμπίπτουν ως προς όλα τα θήλεα, είναι αδύνατον να ευρεθή ημέρα πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής γαλήνης όλων των θηλέων, ώστε την ευτυχή εκείνην ημέραν να ορίζονται αι εκάστοτε εκλογαί. Η γυναικεία συνεπώς ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον.» (άρθρο του 1928.)

αφρικανος!!!!!!!

Αγάπησα Αφρικανό
Που είχε έρθει με κανό
Από τη Μαύρη Ήπειρο
Τον είδα σε μια λαϊκή
Και τότε ήμουνα λευκή
Σα φέτα από την Ήπειρο

Αφρικανέ Αφρικανέ
Θέλεις να κάνουμε κονέ;

Αγάπησα Αφρικανό
Και σε υπόγειο σκοτεινό
Με πήγε αξημέρωτα
Πάνω σε στίβες DVD
Και σε παράνομα CD
Κάναμε οι δυό μας έρωτα

Αφρικανέ Αφρικανέ
Σε σημειώνω στο καρνέ

Αγάπησα Αφρικανό
Μα έφευγε κάθε πρωινό
Και μόνη μου βαριόμουνα
Έφτιαχνα τότε το μαλλί
Και μ' άλλους μαύρους η τρελλή
Άρχισα και κοιμόμουνα

Αφρικανέ Αφρικανέ
Μου φαίνεσαι πολύ ξενέ

Αγάπησα Αφρικανό
Και μ' έπιασε μ' ένα τεκνό
Τον κολλητό το φίλο του
Και τώρα το ομολογώ
Είμαι Αφρικανή κι εγώ
Απ' το πολύ το ξύλο του

Αφρικανέ Αφρικανέ
Τη μούρη μούκανες πανέ