η μέρα που πέρασε

Δεύτερο βράδυ ξενυχτάω έως πρωίας πάνω απο ένα βιβλιο στατιστικής την οποία έπαιζα στα δάκτυλα λόγω αγάπης για τα μαθηματικά εν γένει αλλα έκτοτε δεν την ακούμπισα ποτε. καθώς μεγαλώνουμε η μαθησιακή ικανότητα εξασθενεί και είναι σίγουρο πως δεν αρκούν μερικές ώρες για μπει πάλι το νερό στο αυλάκι έστω και με πιο αργούς ρυθμούς. επικεντρώνομαι στα ςος που είναι οι πιθανότητες που έχουν άλλωστε και μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Η ημέρα ξημερώνει και με βρίσκει στο δικαστήριο εν όψη της πολυαναμενόμενης δίκης που έχει πάρει ήδη 3 φόρές παράταση απο το 2004 οπότε και είχα εκείνο το σοβαρό ατύχημα. 3 φορές παράταση, καθότι την πρώτη ο δικηγόρος μου ζητησε να μην παω, την δευτερη ήμουν άρρωστος, την τρίτη έγινε λάθος στο υπηρεσιακό σημείωμα με αποτέλεσμα να πάω σε άλλο κτίριο. η ακρόαση είναι σημερα 15η σε σειρα στοιχείο που καθιστά την πραγματοποίηση της μαλλον απίθανη. (αν κατα μέσο όρο πραγματοποιούνται 15 ακροάσεις την ημέρα με διασπορά 7.4 και επικρατουσα τιμη 12, ποια η πιθανότητα να μην χασω άδικα τον πολύτιμο χρόνο μου???)

φευγω και πάω στο γραφείο όπου ακυρώνω το ραντεβου με τον συμβουλό του iso για να διαβασω. Μια βλάβη στο ιντερνετ που μου έκοψε το νετ μπανκιγκ με αναγκαζει να περασω αρκετο χρονο απολογουμενος σε συνεργατες μου οποτε πάει το διαβασμα οποτε και ξεκιναω να παω στη σχολη αρκετα πιο νωρις για να περασω απο το συνεργειο να αφησω το ενα μηχανακι και να παρω το αλλο (εχουν περάσει πλέον δυο μήνες που χρησιμοποιώ το 1000άρι μέσα στην αθήνα που μου αδειάζει την τσέπη με την τρελή κατανάλωση του), το οποιο ομως δεν ειναι τελικα έτοιμο, οποτε και με ενημερωνει ο πελατης μου που ηταν η επομενη σταση οτι δεν θα μπορεσει να με εξοφλησει αυτην την εβδομάδα, φερνοντας το εβδομαδιαιο ισοζύγιο ρευστών μου τούμπα. πηγαίνω στο σπίτι μου να δω πως τα πανε τα μαστορια που το ανακαινιζουν και να τους δειξω κάποια πραγματα αλλα φτανω εκει και δεν είναι κανεις. ο τηλεφωνητής του κινητού μου συνηγορεί υπέρ του εργοδηγού.

Φτανω στο πανεπιστημιο, όπου μπανιζω και κατευθείαν γνωριζω μια αεροσυνοδο συμφοιτητρια ορισμο του φυσικου ωραιου και σοβαρου, αλλα χανω το παιχνιδι πρωτου ξεκινησει λογω μη εξυπνων κινησεων, μετα απο δυο ξενυχτια και τις σχετικες εξελιξεις το μυαλο υπολειτουργει και δν αντιλαμβανεται την σημαντικοτητα της ερωτησης "τι ετος εισαι?". εκεινη ειναι 12ο εγω 8ο αλλα εκεινη μπηκε με την πρωτη εγω με την τριτη. δεν το διευκρίνησα ποτε αλλα κοιταγα τα βιβλια και τις σημειωσεις, αφηνοντας την να σκοτωσει οποιες πιθανοτητες υπήρχαν για μια υπεροχη γνωριμία. αργοτερα το κανενα κοινο χρωστούμενο μάθημα περαν της στατιστικής αλλα και η βερα στο χερι της με αποθαρρύνει να ζητήσω το τηλέφωνο της.

Μέσα στο μάθημα ανοίγω το βιβλιο να βρω καμια απαντηση. κανενα θεμα δεν αφορα πιθανοτητες οποτε και η πιθανοτητα να το περασω χωρις σκανδαλια ειναι μηδενικη. με αντιλαμβανεται ο πιτσιρικας επιτηρητής, (νέα βελτωμενή εκδοση πλεον επιτηρητών) οποτε και μου ζητάει να παω μπροστα. των ενημερώνω πως καλυτερα να του παραδώσω το γραπτό προσπαθόντας να τον πείσω να με αφήσει ήσυχο αλλα που. κατεβαίνω στην έδρα του δίνω το γραπτο και με κοιταει... μου λέει οτι με θυμαται γιατι μπηκαμε μαζι, ερχόσουν μονο τον πρώτο μήνα μετα δεν ξαναρθες. εντυπωσιάζομαι. συνεχίζει λεγοντας μου οτι δεν μου ζητησε να παραδωσω το γραπτο μου αλλα να παω να κατσω μπροστα...

κλεισε και κανα ματι ρε φίλε τι τα έχουμε... συνηδητοποιω οτι έχω αργησει με τον δικηγόρο οποτε και πεταω την δυνατότητα να ξανακάτσω να τελειώσω με πολυ καλες προοπτικες πλεον το γραπτο που θα μου φέρει το πτυχιο καθοτι αυτο αποτελει το μονο μαθημα που με δυσκολευει. ο δικηγόρος μετα απο λίγο με ενημερώνει ότι κάτι προέκυψε και δν θα μπορέσει. τα νευρα μου είναι σε άριστη κατάσταση. αν εξαιρέσεις το οτι νυστάζω δν νιώθω οτι έχει πάει κάτι στραβα παρόλο που ουσιαστικά όλα στραβά πήγαν.

Η ημέρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως απόλυτη αποτυχία. Φτανω στο σπίτι των γονιών μου και η μανα μου ρωταει και μετα ξεκινάει την κριτική με τα γνωστά αλητη, χαραμοφάη, αιώνειε φοιτητή, ντροπη κτλ. την αγγαλιάζω την φιλάω και τις υπενθυμίζω οτι ακομα δεν έχω αναρώσει πλήρως και δεν πρέπει να με πιέζει. φυσικά δν σταματάει οποτε και αρχίζω πλέον να την γραφω. και πάλι δν σταματάει οπότε έρχεται ο αναμενόμενος τσακωμός, τα νεύρα μου αρχίζουν πλεον να τεντόνωνται. ανοιγω μια μπυρα και χαλαρώνω με μουσική.να οργανωθούμε έχω ακομα 5 μαθήματα.ειμαι κουρασμένος αλλα το ηθικό είναι ακμαιότατο.

Αλλη μία ημέρα ήταν, μπορει να μην είχε επιτυχείες αλλα τουλάχιστον δεν είχε και αποτυχίες. μιλαω με μια φιλη οπότε και αντιλαμβάνομαι οτι η ημέρα μου δεν ήταν και ότι καλύτερο και θυμάμαι και πόσες φορές έχω ακούσει φίλους και γνωστούς να κλαίγονται για το ένα δέκατο όσων είχε η μέρα μου λες και τους βρήκε κανα κακο. χαίρομαι που δεν είμαι θύμα τέτοιας συμπεριφοράς.

το βράδυ ενας καλός φίλος με επισκέπτεται και με ενημερώνει ότι ο πατέρας του έχει καρκίνο.τωρα συνηδητοποιώ ότι η ημέρα μου πριν απο αυτά τα μαντάτα φαντάζε υπέροχη και ζωντανή. τωρα συνηδητοποιώ οτι εκεινη την στιγμή η μέρα μου χάλασε.και τώρα ζω το αύριο της.