Καταφτάνει το φωτεινό σημάδι

Η ζωή μιας σπίθας

μια καμπυλωτή μυρωδιά

Πριν από αυτό, το αν αξίζει.

Μαζί με αυτό το αν αντέχει. Την ευθύνη.

Γιατί;

Αυτό που δεν ξέρουμε, αυτό που δεν βλέπουμε, αυτό
που υπάρχει μόνο στα μάτια που σε κοιτάνε,

σαν μια θολή μαριονέτα που χορεύει σε ένα όνειρο ξένο

Αυτό γίνεσαι, για δύο στιγμές,

αυτό είσαι.
Αυτό.

και για όλες τις επόμενες που πάνω σε αυτές θα στοιβάζονται,
κάπως για πάντα.

Και εκεί που θα έπρεπε να καταλάβεις
εσύ

δεν καταλαβαίνεις τίποτα.

Εκεί που όλοι περιμένουν, περιμένεις και εσύ, και
διαρκώς...

ένα τίποτα. Σε αναμονή του μυστηρίου.

Στο τέλος δεν είσαι παρά αυτός που προσπαθεί.

Σε αυτά τα μάτια που βλέπουν το ξένο.

Σε αυτά τα μάτια που βλέπουν το άγνωστο.

Σε αυτά τα μάτια που βλέπουν τα όνειρα τους να μπερδεύονται, και την ζωή
να μην τους βγαίνει.

Ένα τέρας.

Να χαλάει όλα του κόσμου τα τρυφερά ονειράτα.
Μέσα σε κάποιον κρυφό θαυμασμό, σε μια πονηρή ματαιοδοξία.
Ντυμένο με όλες τις εικόνες τις συμφοράς και της λατρείας.

Να ανθήσει.

Ένα νούφαρο, μια απουσία,
ή τίποτα από τα δύο.

Και όσο προσπαθείς. Δεν βγάζει νόημα.

Δεν βγάζει νόημα

αδυσώπητα να ψάχνω να βρίσκω να χάνω.