Στην μητέρα μου

Είναι κάτι στιγμές, τόσο καθημερινές, τόσο σημαντικές.

Σαν μια πρώτη ημέρα της Άνοιξης.

Να απολαμβάνεις το δροσερό αεράκι,

Σαν χαμένο έρωτα.

Σαν παιδική ανάμνηση

Σαν το χθες, στο σήμερα αντίκρυ

Σε ένα πόνο, μια πληγή

Πολύ βαθιά, θαμμένη

Αχ μητέρα.

Άχ παιδί μου

Τόσο πολύ γιατί πονάμε?


Κουράστηκα πολύ.

Κουράστηκα τόσο που πέθανα

Πέθανα και ακόμα πονάω

Και θέλω να βγει το μέσα μου, να ουρλιάξει

Γιατί τόσο γρήγορα?

Γιατί ήταν από πάντα τόσο γρήγορα?

Γιατί βιαζόμαστε?


Μήπως φταίν’ οι πόλεις?

Μήπως γίναμε άπληστοι?

Δεν μας φτάνει ένα όμορφο χαμόγελο?

Μια χαζή μελωδία?

Ένα χέρι απλωμένο στον ήλιο

Ένα νεκρό τριαντάφυλλο δεν μας φτάνει?


Μην είναι δική μου κατάρα?

Μην είμαι εγώ ο άρρωστος?


Μα…

Εμένα μου αρκεί ένα τριαντάφυλλο.

Μου αρκεί το δροσερό αεράκι

Μια βόλτα στην θάλασσα

Μια χαμογελαστή ανατολή


Ποτέ δεν ήθελα περισσότερα

Για εμένα…

Οι άλλοι τα θέλαν.


Με αρρώστησαν και εμένα λες?

Γιατί λίγο, έτσι νιώθω.

Ότι εγώ δεν φταίω.

Δεν φταίω που ξέχασα πως είν’ τα δάκρυα

Δεν φταίω που συχνά φοβάμαι να γελάσω

Μην με δω να γελάω

Είναι σοβαρά τα πράματα!


Λυπάμαι για εμένα μητέρα.

Λυπήσου και για εμένα παιδί μου.