Γραμμα στην Μαρία

Μόλις έφυγε η Έλλη. Βγήκε από το παράθυρο στην βεράντα και πήδηξε στην διπλανή ταράτσα. Της έβαλα λίγο φαγητό αλλά δεν πείσθηκε μάλλον. Εξαφανίστηκε. Η Έλλη είναι η γάτα που μου χάρισε ο φίλος μου ο Άλεξ που είναι φαντάρος. Την βρήκε στο στρατόπεδο με σπασμένο πόδι και την είχε φροντίσει. Μας έλεγε για αυτή την γάτα καιρό τώρα. Σήμερα μου χάρισε την γάτα του. Σήμερα την έχασα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν βγήκε από το παράθυρο. Εγώ την άφησα στην βεράντα γιατί ήταν βρώμικη και ποιος άκουγε την μάνα μου. Η αλήθεια επίσης είναι ότι την είδα να πηδάει τα κάγκελα και αρκέστηκα στο να της βάλω φαγητό. Η αλήθεια είναι ότι ήταν τελικά πιο μεγάλη από όσο περίμενα. Δεν ήταν ένα μικρό γλυκό γατάκι.

Αυτό δεν έχει καμία σχέση με εσένα βέβαια. Αλλά σου έχω πει ότι μου αρέσει να γράφω.
Και σήμερα θέλω να γράψω πάλι σε εσένα. Γιατί είναι ώρες που νιώθω ότι με έχεις παρεξηγήσει. Και είναι στιγμές που φοβάμαι ότι με έχεις εξηγήσει καλύτερα από εμένα. Είναι οι στιγμές αυτές που σε ερωτεύομαι ακόμα περισσότερο. Αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα.
Και ποιο είναι το θέμα?

Προχτές γνώρισα μια κοπέλα που είναι πολύ καλή. Είναι όμορφη, γλυκιά, και τις αρέσω. Μου ζήτησε το χρόνο της βέβαια και δεν σου κρύβω ότι μου κόπηκε το αίμα… αλλά… όλα πάνε καλά. Θα της δώσω όσο χρόνο χρειάζεται παρόλο που διαφωνώ κάθετα με την πρακτική αυτή. Βλέπεις, εγώ είχα την τύχη να ερωτευτώ κάποτε κεραυνοβόλα, και την ατυχία να είμαι πάντα ανυπόμονος. Κι έτυχε η γυναίκα εκείνη να ήταν δυναμική και δεν έτυχε να γνωρίσω ποτέ την ανασφάλεια. Όλη μου την ζωή γυναίκες με κυνηγάγανε. Ποτέ μου δεν διεκδίκησα εγώ γυναίκα. Δεν ξέρω γιατί και πως. Δεν λέω ότι είμαι όμορφος, ούτε ότι ήταν περισσότερες από αρκετές. Για κάποιο λόγο όμως έτσι έγινε.

Εσύ είσαι η πρώτη γυναίκα που διεκδίκησα έχοντας το μυαλό μου μέσα στο κεφάλι μου. Και είσαι η δεύτερη στην ζωή μου μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν την σχέση κεφαλιού και μυαλού στον χωροχρόνο. Είσαι η πρώτη γυναίκα που είπα «την θέλω και θα προσπαθήσω» και ως εκ τούτου είσαι η πρώτη γυναίκα που ουσιαστικά απέτυχα.

Δεν ξέρω τελικά αν σε ενδιαφέρουν αυτά, αν σε κάνουν λίγο να χαμογελάς, και το σίγουρο είναι ότι δεν τα λέω για να με λυπηθείς, ούτε για να αλλάξεις γνώμη.

Είσαι εκπληκτικό κορίτσι. Είσαι πολύ έξυπνη και πολύ όμορφη. Είναι αυτά τα δύο που είδα σε εσένα και μου άρεσες. Και είναι όλα τα άλλα που με έκαναν ποτέ να μην σου ριχτώ. Γιατί είδα ότι απείχαμε πολύ. Και όταν είδα τελικά κάτι να βλέπεις και εσύ χάρηκα γιατί σκέφτηκα ότι αν προσπαθήσουμε και οι δύο θα βρούμε μια μέση λύση. Θα ράψεις εσύ λίγο την τρύπα στην μπλούζα, θα μπορέσω να σε συστήσω στους φίλους μου με ραμμένη μπλούζα. Ναι ξέρω…. «Να σε συστήσω στους φίλους μου…» είναι λίγο κάπως ακόμα και για εμένα αυτό, αλλά τι να κάνεις… και εσύ πηγαίνεις στα μπουζούκια…

Αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα.

Η ζωή Μαράκι ζητάει από παντού. Και σε ζητάει ολόκληρο. Στο γραφείο, στην οικογένεια, στους φίλους, στις βόλτες, στα φλερτ, στις γυναίκες, στον έρωτα. Και αυτό που νιώθω είναι ότι εσύ ζητάς περισσότερα από όσα μπορώ να δώσω. Γιατί μάτια μου και εγώ ψάχνω μια φωλιά να προστατευτώ από τους φόβους μου. Να στεγνώσω την ματαιότητα από τα κόκκαλα μου. Και προσπαθώ να ζω τις στιγμές μου χωρίς να τις σκέφτομαι. Και μετά να μαζεύω τα ασυμμάζευτα. Και να γελάω με τα καμώματα μου. Και ας είμαι σίγουρος ότι πίσω από τα μάτια σου κρύβεται το πιο φωτεινό χαμόγελο του κόσμου, την καταστροφή την φοβάμαι περισσότερο. Όπως την φοβάσαι και εσύ πιστεύω. Και όπως την φοβούνται όλοι.

Δεν μπορώ να σε βλέπω να χάνεσαι. Γιατί αυτό κάνεις. Όχι ότι εγώ είμαι καλύτερος, τα ίδια κάνω και χειρότερα κάποιες φορές, αλλά όχι εσύ. Πρέπει να μάθεις να χαμογελάς Μαράκι. Όλη ημέρα. Γιατί στο τέλος αυτό μετράει περισσότερο από όλα. Πρέπει να μάθεις να συμβιβάζεσαι γιατί η κάθε χαρά είναι κέρδος και το κέρδος δεν παύει να είναι κέρδος όσο μικρό και εάν είναι. Πρέπει να μάθεις να ερωτεύεσαι. Να μάθεις ξανά πως είναι να κλαις και να γελάς. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Εγώ τουλάχιστον δεν βρήκα άλλον. Και τα χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα και πλέον μου μιλάνε στον πληθυντικό. Τα παιδιά Μαράκι, μου μιλάνε στον πληθυντικό.

Σου το έχω πει αυτό? Δεν είναι αυτό το θέμα βέβαια αλλά πρέπει να στο πω. Κάποτε είδα μια όμορφη και γλυκιά κοπέλα να κρατάει μια κιθάρα και προσπάθησα να την φλερτάρω και προφασίστηκα ότι θέλω να παίξω λίγο κιθάρα. Και όταν τελείωσα πράγματι είχε εντυπωσιαστεί γιατί ήμουν και όμορφα ντυμένος και με καλή διάθεση. Και τότε μου το είπε: «σαν και εσάς θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω»!!! άκουσον άκουσον! Μα… μόλις χθες πήγαινα νήπιο.

The moon Is a harsh mistress από το beyond the Missouri skies του metheny.

Με αυτό το τραγούδι θα ήθελα κάποτε να σου κάνω έρωτα.

Αλλά αυτό το κάποτε θα μείνει κάποτε. Γιατί προχτές γνώρισα μια κοπέλα που είναι πολύ καλή. Δεν την έχω γνωρίσει ακόμα καλά αλλά μου αρέσει γιατί της αρέσει να την λέω καρδιά μου. Και είναι πολύ όμορφη. Και έχει υπέροχο χαμόγελο.

Και με αυτά σου λέω πως όταν τελικά σου έρθει η όρεξη να με δεις καλύτερα να μην με πάρεις.

Και αυτό είναι το θέμα Μαράκι. Γιατί σου είπα πλέον δεν είμαι παιδί. Ήξερα ότι κάτι θα μου χαρίσεις. Δεν ήξερα αν θα ήταν χαρά ή λύπη, μα και τα δύο ευπρόσδεκτα είναι. Και εσύ με πλήγωσες και εγώ αγκάλιασα το δώρο σου. Και σε ευχαριστώ για αυτό. Θα ήθελα να μείνουμε φίλοι αλλά δεν θέλω… θα χαλάσει το θεατρικό της όλης ιστορίας.

Αυτά. Λίγο μελό αλλά τι στα κομμάτια. Να είναι καλά τα τσιλάμ.