Το χρονικό μιας κρατικής πτώχευσης...

"Κάποτε, μια χώρα με αδύναμη οικονομία,

για να αποφύγει το χρόνιο πληθωρισμό,

αποφάσισε να

υιοθετήσει ένα από τα πιο ισχυρά

νομίσματα του πλανήτη. Ο

πληθωρισμός μειώθηκε κατακόρυφα

μέσα σε λίγα χρόνια, τα χαμηλά

επιτόκια τροφοδότησαν την

κατανάλωση, τα εισαγόμενα

προϊόντα έγιναν φτηνά και η

ψευδαίσθηση της καλοπέρασης

εδραιώθηκε στους πολίτες της...

Η οικονομία όμως έπασχε από

χρόνια και βαθιά προβλήματα, και

τίποτα δεν γινόταν προς την

κατεύθυνση της λύσης τους. Η

φοροδιαφυγή, η διαφθορά και

το ξέπλυμα χρήματος βασίλευαν,

ενώ ο δανεισμός του κράτους, λόγω

της σταθερής ισοτιμίας του

νομίσματος, γινόταν όλο και πιο

φτηνός και η κυβέρνηση της χώρας

κατέφευγε όλο και πιο συχνά σ?

αυτόν για να καλύψει τις

ανεπάρκειες της οικονομίας...

Έτσι τα ελλείμματα μεγάλωναν, το

χρέος αυξανόταν και η κυβέρνηση

το εξυπηρετούσε με περισσότερο

χρέος. Ταυτόχρονα, το νόμισμα

λόγω της σταθερής ισοτιμίας δεν

μπορούσε να υποτιμηθεί, ενώ την

περίοδο εκείνη γινόταν όλο και

ισχυρότερο, με αποτέλεσμα τα

προϊόντα της να γίνονται πιο

ακριβά στο εξωτερικό, η

οικονομία λιγότερο

ανταγωνιστική και οι ξένες

επενδύσεις πιο σπάνιες.. Σαν να

μην έφταναν τα παραπάνω, οι

ανταγωνιστικές της χώρες

γίνονταν συνεχώς φτηνότερες

μέσω της υποτίμησης των δικών

τους νομισμάτων και τα διεθνή

επενδυτικά κεφάλαια στράφηκαν

εκεί.

Έτσι, η χώρα δανειζόταν χωρίς να

παράγει αρκετά και ζούσε

αμέριμνα πέρα από τις

δυνατότητές της, μέχρι που

κάποια στιγμή οι δανειστές της

άρχισαν να απαιτούν

περισσότερες εξασφαλίσεις με τη

μορφή υψηλότερων τόκων, για να

συνεχίσουν να τη

δανείζουν. Αυτό δημιούργησε ένα

φαύλο κύκλο: το υπέρογκο χρέος

έκανε ακριβό το δανεισμό και ο

ακριβός δανεισμός αύξανε κι άλλο

το χρέος.

Κάποτε έγινε το αναμενόμενο: Η

κυβέρνηση της χώρας δήλωσε

αδυναμία εξόφλησης του χρέους

της προς τους δανειστές της,

δηλαδή πτώχευση.

Ο δανεισμός σταμάτησε, η σύνδεση

της ισοτιμίας έπαψε, με

αποτέλεσμα μια τεράστια

υποτίμηση του παλιού νομίσματος

(που επανήλθε), η οποία οδήγησε

την οικονομία σε κατάρρευση: οι

εισαγωγές έγιναν πανάκριβες και

χιλιάδες επιχειρήσεις

χρεοκόπησαν. Ένα

μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού

πέρασε στην ανεργία, μισθοί,

συντάξεις και παροχές μειώθηκαν

δραματικά και αποταμιεύσεις

εξανεμίστηκαν.

Όπως είναι φυσικό, οι ξένοι

δανειστές που έχασαν τα λεφτά

τους επέβαλαν μέσω των διεθνών

οργανισμών επαχθή μέτρα

ανασυγκρότησης της οικονομίας,

κάτι που η κυβέρνηση μιας

πτωχευμένης χώρας ήταν φυσικά

υποχρεωμένη να δεχτεί.

Βίαιες ταραχές ξέσπασαν και τα

τραύματα της οικονομίας δεν

επουλώθηκαν ποτέ.

(Πρόκειται για την Αργεντινή, η

οποία κήρυξε πτώχευση το 2001. Το

αργεντίνικο

πέσο είχε συνδεθεί με το

δολάριο δέκα χρόνια νωρίτερα.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με άλλες

χώρες, κυβερνήσεις και

οικονομικές καταστάσεις είναι

εντελώς

συμπτωματική.

(στμ: φιλάκια)

Μεγάλες επενδύσεις της Κίνας στα Βαλκάνια

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ Από το «ΕΘΝΟΣ» «Κανείς δεν έδωσε σημασία όταν, στις αρχές του 2009, η Κίνα και η Σερβία υπέγραψαν μια συμφωνία «στρατηγικής συνεργασίας». Λόγια του αέρα, σκέφτηκαν πολλοί. Τα πράγματα άλλαξαν όμως τους τελευταίους μήνες, όταν στο πλαίσιο μιας συνοδευτικής σινο-σερβικής συμφωνίας οικονομικοτεχνικού χαρακτήρα εξαγγέλθηκαν κινεζικά έργα στη Σερβία ύψους άνω του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ. Οταν το ΑΕΠ της χώρας δεν υπερβαίνει τα 30 δισεκατομμύρια ευρώ, είναι προφανές ότι τα έργα αυτά έχουν τεράστια σημασία για τη σερβική οικονομία. Το σημαντικότερο απ' όλα, ιδίως αυτήν την εποχή, είναι ότι όταν κινεζικές εταιρείες αναλαμβάνουν ένα έργο στο εξωτερικό, κινεζικές τράπεζες προσφέρουν αμέσως το σύνολο σχεδόν του ποσού που απαιτείται για την εκτέλεση του έργου -και μάλιστα με άκρως ευνοϊκούς όρους δανειοδότησης. Σε πλήρη αντίθεση δε με την Ε.Ε. ή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι Κινέζοι δεν απαιτούν ποτέ... μέτρα λιτότητας εναντίον των εργαζομένων της χώρας την οποία θα δανείσουν, ούτε περικοπές των κρατικών δαπανών της. Στο Βελιγράδι υπάρχει μόνο μία γέφυρα πάνω από τον Δούναβη για να ενώνει κυκλοφοριακά τα δύο τμήματα της μεγαλούπολης που βρίσκονται στις απέναντι όχθες του ποταμού. Οι Κινέζοι ανέλαβαν έναντι 170 εκατομμυρίων ευρώ να κατασκευάσουν την επειγόντως και από καιρού αναγκαία δεύτερη γέφυρα. Αμέσως η Κινεζική Τράπεζα Εισαγωγών - Εξαγωγών χορήγησε στη Σερβία δάνειο ύψους 145 εκατομμυρίων ευρώ με φανταστικούς όρους: επιτόκιο μόλις... 3% και εξόφληση σε 15 χρόνια! Αν η Σερβία προσπαθούσε να αντλήσει τα κεφάλαια για το έργο από τις ευρωπαϊκές, ή την αμερικανική, χρηματαγορές, θα πλήρωνε επιτόκιο τουλάχιστον 8% με 10% και θα έπρεπε να αποπληρώσει το δάνειο το πολύ σε πέντε χρόνια. Τα πράγματα σοβάρεψαν πολύ περισσότερο στα τέλη Ιανουαρίου, όταν η σερβική κυβέρνηση ανέθεσε στους Κινέζους τον εκσυγχρονισμό των εργοστασίων ηλεκτροπαραγωγής με άνθρακα ως πρώτη ύλη που βρίσκονται στο Ποζάρεβατς, στον Δούναβη και είναι κατασκευασμένα την εποχή της Γιουγκοσλαβίας, δεκαετίες πριν. Ενα έργο που θα κοστίσει, με βάση τις προκαταρκτικές μελέτες, πάνω από 900 εκατομμύρια ευρώ. Τον ίδιο μήνα προσλήφθηκαν 1.500 εργάτες για την κατασκευή ενός κινεζικού εμπορικού κέντρου στο Βελιγράδι. Τον Δεκέμβριο του 2009 η κινεζική εταιρεία Ντονγκφένγκ ανήγγειλε τη μελλοντική συναρμολόγηση φορτηγών αυτοκινήτων στη σερβική επαρχιακή πόλη Πριμπόι, ενώ τον Νοέμβριο είχε κλείσει συμφωνία για την ίδρυση κινεζικού εργοστασίου κατασκευής τρακτέρ στη σερβική πόλη Νόβι Σαντ. Παράλληλα, Κινέζοι επιχειρηματίες μίσθωσαν αγροτικές εκτάσεις στη νότια Σερβία.(...) Το Πεκίνο δεν επενδύει φυσικά μόνο στη Σερβία. Εκπληκτικού ύψους είναι τα εξαγγελθέντα κινεζικά έργα υποδομής στη Μολδαβία. Η αξία τους θα ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο ευρώ, σε μια χώρα που το ΑΕΠ της το 2009 ήταν λιγότερο από 4 δισεκατομμύρια ευρώ! Εργα από ξένη κατασκευαστική εταιρεία αξίας μεγαλύτερης από το ένα τέταρτο (!) του ΑΕΠ μιας χώρας είναι ομολογουμένως κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο. Οι πιστώσεις προς τη Μολδαβία είναι ήδη διαθέσιμες με τους γνωστούς κινεζικούς όρους - επιτόκιο μόλις 3% και δεκαπενταετής διάρκεια. Σχέσεις αναπτύσσει η κολοσσιαία Κίνα του 1,3 δισεκατομμυρίου ατόμων ακόμη και με το μικροσκοπικό Μαυροβούνιο των 600.000 κατοίκων. Μόλις πρόσφατα το Πεκίνο του χορήγησε δάνειο 47 εκατομμυρίων ευρώ για την αγορά κινεζικών πλοίων. Οσο για την Αλβανία, ο πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα έπειτα από συνάντησή του με τον Κινέζο πρόεδρο Χου Ζιντάο ανακοίνωσε την ίδρυση στη γειτονική χώρα ζώνης ελευθέρου εμπορίου για Κινέζους επιχειρηματίες. Αλλά και στο λιμάνι της Σμύρνης διαπραγματεύονται να μπουν για τα καλά οι Κινέζοι, ενώ στα βόρεια σύνορα των Βαλκανίων η Ουγγαρία φιλοδοξεί να αναδειχθεί σε κομβικό σημείο του εμπορίου της Κίνας με την Ευρώπη».

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 18.ΙΙ.2010

γκρίζες ζω(ν)ες...

Πώς μπόρεσε να γυρίσει με τόσον άδεια χέρια απ' το ταξίδι του στη Μόσχα ο κ. Γιώργος Παπανδρέου;

Εξ όσων ενθυμούμαι, ουδέποτε άλλοτε ανταποκριτές αλλά και απεσταλμένοι είχαν τόσο λίγα να γράψουν για τα αποτελέσματα ενός ταξιδιού Ελληνα Πρωθυπουργού σε πρωτεύουσα μεγάλης δύναμης...

Α contrario το πρόσφατο ταξίδι του Ερντογάν στη Μόσχα ακόμα αναλύεται (μακαρίζω τους γείτονες, μάλλον διαθέτουν έναν νέον Κεμάλ)...

.........................................

Σε τόσο κρίσιμους καιρούς για την Ελλάδα, ο Πρωθυπουργός της πετάει πάει κι έρχεται -μόνον κόμπρες δεν μας έφερε απ' τις Ινδίες! Αλλά από τη Μόσχα;

Και τι να έφερνε; θα αντιλέξουν ίσως αυτοί που 'χουν συνηθίσει στο minimum και την ήσσονα προσπάθεια! Ξέρω 'γώ; σαράντα χιλιάδες Βαράγγους κι έναν τρούλο απ' το Κρεμλίνο! Αν δεν κυνηγήσεις το θαύμα, δεν γίνεται...


Ας πάρουμε ως υπόθεση εργασίας

μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση

έναν χρυσοπληρωμένο κι αργομισθοθεσίτη δημοσιογράφο

και τον Μήτσο.

α) Η εν λόγω ΜΚΟ ασχολείται, φέρ' ειπείν, με την επιμόρφωση νομικών για το κράτος δικαίου στο Αζερμπαϊτζάν, την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας στη... Μολδαβία και τη χρηστή διακυβέρνηση (ουάου!) στο Σουδάν.

Για αυτές και άλλες τέτοιες «δράσεις», αυτή, όπως κι άλλες τέτοιες ΜΚΟ, έλαβε 513.000 ευρώ το 2005, 898.000 ευρώ το 2006, 460.000 ευρώ το 2007, 418.000 ευρώ το 2008 και 560.000 ευρώ το 2009.

Α, ξέχασα! Για μιαν ακόμα έκτακτη «δρασούλα» (κατασκευή αλιευτικών σκαφών στη Σρι Λάνκα) - (μα την Παναγία!) οι ιεραπόστολοι της εποχής μας έλαβαν 270.000 ζεστά ευρουδάκια επιπλέον το 2007. Αλληλούια!

β) Ο χρυσοπληρωμένος κι αργομισθοθεσίτης δημοσιογράφος λαμβάνει κρατικούς μισθούς 6.000 από 'δώ, 3.587 από 'κεί, 4.331 από ένα Γραφειάκι Τύπου, 12.000 από ένα πέι ρολ μυστικό κι απόκρυφο, 8.756 από μια τραπεζούλα και 1.500 ευρώ από ένα Δ.Σ.ιδρύματος, ας πούμε Μητσοτάκη ή Σημίτη, το ίδιο κάνει. Σύνολο: 36.174!

γ) Ο Μήτσος παίρνει 1.836 ευρώ μισθό κι επιδόματα, δουλεύοντας ήδη δεκατρία χρόνια Μήτσος.


Ωραία! Τι συνδέει τώρα τη ΜΚΟ, τον Παπαγαλοδημοσιογράφο και τον Μήτσο;

Από τις διάφορες ΜΚΟ ο κ. Παπανδρέου δεν έχει περικόψει δραχμή. Από τον Μήτσο έχει ήδη κόψει τα πόδια και του κόβει τα ήπατα, απειλώντας ότι θα του κόψει και τον κώ..., εντάξει, τον πωπό!

Οσο για τον χρυσοπληρωμένο-δημοσιογράφο-παπαγαλάκι, είναι αυτός που βρίζει τον Μήτσο όταν πάει να βγάλει κιχ για τις περικοπές, είναι αυτός που κάνει τον Μήτσο να ντρέπεται που βγάζει 1.836 ευρώ, ενώ θα ήταν αρκετό να βγάζει 1.144, είναι αυτός που καλεί τον Μήτσο εναντίον των γεωργών, των άλλων γενικώς (αναλόγως ποιος στοχοποιείται κάθε φορά), όλων!...

Τέτοιου τύπου είναι οι θυσίες που ζητάει απ' τον λαό η κυβέρνηση - τύπου εκατόμβης (αγαθών χάριν των πονηρών)...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 12.ΙΙ.2010

ούτε αλλάζουνε ούτε βουλιάζουνε οι γαλλικές φρεγάτες ...

Το δίλημμα «βούτυρο ή κανόνια» ήταν πάντα ένα ατυχές δίλημμα. Είναι για όλους προφανές ότι για να έχεις βούτυρο πρέπει να διαθέτεις κανόνια...

Προφανές για όλους, όχι απαραιτήτως και για τις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις! Αίτινες υπήρξαν όλες βούτυρο στα κανόνια των άλλων - Αγγλων, Γάλλων, Γερμανών, Αμερικανών, Ρώσων· από όλους

αγοράζουμε κανόνια και σε όλους χρωστάμε για βούτυρο...

......................................

Οσο για το ΔΝΤ δεν συνιστά πλέον απειλή! Το κάλεσε ο ίδιος ο Γιωργάκης...


Την «ψυχολογική στήριξη» της Ευρώπης ζήτησε ο κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου - να δεις που στο τέλος θα μας πάνε και στον γιατρό,

στον ψυχίατρο δηλαδή, διότι στην «εντατική» μάς είχε πάει από μόνος του ο γιος του Ανδρέα, όταν διαπίστωνε ότι «η χώρα είναι σε κώμα»,

ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου, μέσα απ' τον οποίον ξεμπούκαραν και μας την έπεσαν χρηματιστές και κερδοσκόποι, τοκογλύφοι και τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης και πάσης φύσεως ωμοφάγοι τε και πτωματοφάγοι...

Ομως είναι πράγματι η Ελλάδα ένα μέλλον πτώμα σε κώμα; είναι ήδη χρεωκοπημένη ή πέπρωται να χρεωκοπήσει οσονούπω; είναι η Ελλάδα ο αδύνατος κρίκος της Ευρωζώνης; το χειρότερο απ' τα «pigs»;


Μάλλον όχι!

Οπως γράφει χθες στο «Εθνος» ο εκλεκτός συνάδελφος κ. Γιώργος Δελαστίκ, σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο ύψος του 179% του ΑΕΠ.

Πολύ κοντά δηλαδή στον μέσον όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης που είναι 175%!

Αν δούμε το συνολικό χρέος (το σύνολο δηλαδή του ποσού που έχουν δανεισθεί κράτος, επιχειρήσεις και ιδιώτες) θα δούμε ότι η Ολλανδία χρωστάει το 234% του ΑΕΠ της (εν σχέσει με το 175% της Ψωροκώσταινας), η Ιρλανδία το 222%, το Βέλγιο το 219%, η Ισπανία το 207%, η Ιταλία το 197% και ούτω καθ' εξής!

Αν μάλιστα απ' το συνολικό χρέος εξετάσουμε το εξωτερικό μέρος (αυτά δηλαδή που κάθε χώρα χρωστάει στους ξένους κι όχι και σε δικές της τράπεζες), η Ιρλανδία χρωστάει τους ξένους το 414% του ΑΕΠ της, η Πορτογαλία το 130%, ενώ η Ελλάδα το 89%! (Τα στοιχεία απ' την «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε».)

Οσο για το έλλειμμα, για να μη σας παραθέσουμε πολλούς αριθμούς ας περιοριστούμε στην Ευρωζώνη με 6,6% για το 2010, στις ΗΠΑ με 10% και στην Ιαπωνία με 10,2% επίσης για το 2010. Ουδεμία απ' αυτές τις χώρες βρίσκεται σε κώμα! Ουδεμίας ο πρωθυπουργός ή πρόεδρος έχει καλέσει Γραφείο Κηδειών να τη θάψει. Μάλιστα προληπτικώς.

Στο ίδιο πνεύμα με δημοσίευμά τους και οι «New York Times» (όπως θα διαπιστώσετε στο ένθετό τού στην «Κ.Ε.» στις 14 Φεβρουαρίου) όταν συμπεραίνουν ότι: «Η αναλογία

του δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ στην Ελλάδα δεν είναι υψηλότερη από εκείνη της Γερμανίας»!

Γιατί λοιπόν ο δικός μας, ο Γιωργάκης

βγήκε σαν τον χότζα στο τζαμί κι άρχισε να σκούζει: ακούσατε - ακούσατε

Αγγλοί, Γάλλοι, Πορτογάλοι και Ρουμάνοι, η Ελλάδα όπου να 'ναι τα τεζάρει! - γιατί;

Ασχετος ήταν, βλαξ, βουδούπας, ή βαλτός;

Δεν γνωρίζω τι απ' τα τρία, αλλά και τα τρία είναι χρήσιμα σε εκείνους που, κάνοντας αρχή με την ιδεολογική τρομοκρατία, θέλουν να επιβάλλουν στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία πρώτα,

την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γαλλία ύστερα -σε όλη την Ενωση εν τέλει, ένα καθεστώς ζόφου, έναν εργασιακό «μεσαίωνα» που θα κρατήσει τους λαούς σκλάβους κι ακόμα πιο αποξενωμένους από τα κέντρα της εξουσίας. Προς τούτο

πέντε είναι οι Ιππότες της Αποκαλύψεως, και οι πέντε ήδη καλπάζουν πάνω απ' τα κεφάλια των Ελλήνων: α) Οι περικοπές στις δημόσιες επενδύσεις, β) η αύξηση της φορολόγησης των εργαζομένων και της μεσαίας τάξης, γ) η κατάργηση των εργασιακών και κοινωνικών κεκτημένων, δ) η εξάρθρωση, διά της κυρίαρχης προπαγάνδας κάθε κοινωνικής αλληλεγγύης, ε) η χειραγώγηση των πολιτών διά της υπερχρέωσης στις τράπεζες.

Ηδη τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής στην πραγματική οικονομία είναι ορατά: στα μικρομάγαζα, στις οικοδομές, στην ανεργία

η οποία έκανε άλμα: έφθασε στο 10,6% από 7,8% πέρσι, μόνον μέσα σε έναν μήνα έχουμε 40.000 ανέργους επιπλέον (με τα επίσημα στοιχεία, ενώ στην πραγματικότητα η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη).

*****

Δεν ξέρω αν ο Γιωργάκης είναι κι ο ίδιος μια φούσκα (που αργά ή γρήγορα θα σκάσει), αλλά πάνω απ' την Ελλάδα και πάνω απ' την Ευρώπη αρχίζει να πλανάται μια χρηματοπιστωτική δικτατορία

μια τιμοκρατική τυραννίδα των πεντακοσιομέδιμνων

μια ολιγαρχία των Δυνατών

μια εκ νέου τραγική Βαϊμάρη...

Πώς στήθηκε το παραμύθι της (ελληνικής) χρεωκοπίας

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ Από το «ΕΘΝΟΣ» «Ανατριχιαστικός είναι ο μηχανισμός με τον οποίον συγκεκριμένοι τραπεζικοί κολοσσοί κερδοσκόπησαν εναντίον της χώρας μας, με αποτέλεσμα αυτοί μεν να κερδίσουν ποσά ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, η Ελλάδα δε να τεθεί υπό ξένη οικονομική κηδεμονία. Αξίζει να τον περιγράψουμε σε αδρές γραμμές. Το αποφασιστικό εργαλείο στο παιχνίδι που παίχτηκε εναντίον της Ελλάδας είναι ένα εντελώς πρόσφατο χρηματοπιστωτικό προϊόν που ονομάζεται CDS (από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων credit default swaps). Πρόκειται για ασφάλιση κατά της περίπτωσης μη αποπληρωμής ενός χρέους. Μια τράπεζα π.χ. που αγοράζει ομόλογα ενός κράτους ασφαλίζει το ποσό που έδωσε σε μια άλλη τράπεζα, η οποία είναι υποχρεωμένη να της δώσει αυτή τα λεφτά της, αν το κράτος χρεοκοπήσει και βρεθεί σε αδυναμία να εξοφλήσει τα ομόλογά του όταν λήξουν ή να πληρώσει ενδιαμέσως τους τόκους. Εννοείται ότι όσο πιο επισφαλής είναι η οικονομική κατάσταση μιας χώρας τόσο υψηλότερα ασφάλιστρα θα απαιτήσει η τράπεζα που ασφαλίζει το χρέος. Το στοιχείο που σοκάρει είναι ότι τρεις και μόνο τραπεζικοί κολοσσοί, η γερμανική Ντόιτσε Μπανκ και οι αμερικανικές Γκόλντμαν Ζαξ και Τζ.Π. Μόργκαν ελέγχουν το 75% (!) της παγκόσμιας αγοράς των CDS. Πάμε τώρα στην περίπτωση της Ελλάδας. Περί τα μέσα Γενάρη, περίπου δέκα ημέρες πριν η χώρα μας αναζητήσει αγοραστές για το πενταετές ομόλογό της, η Ντόιτσε Μπανκ δημοσιοποιεί μια έκθεση-φωτιά για την ελληνική οικονομία, όπου αναφέρει πως πάμε χάλια και δεν αποκλείεται κατάρρευση. Αμέσως μετά κινητοποιείται το τμήμα της CDS της Ντόιτσε Μπανκ. Ζητάει πολύ υψηλότερα ασφάλιστρα για το ελληνικό χρέος, αφού υποτίθεται ότι η χώρα μας βρίσκεται σε επικίνδυνη κατάσταση, όπως λέει το τμήμα μελετών της... ίδιας τράπεζας! Αφού το επιτόκιο των CDS για την Ελλάδα ανεβαίνει, περνάει αμέσως το μήνυμα παγκοσμίως στο χρηματοπιστωτικό σύστημα: τα διεθνή ΜΜΕ που δρουν ως "παπαγαλάκια" των κερδοσκόπων ουρλιάζουν ότι η ελληνική οικονομία παραπαίει, η ανενημέρωτη κοινή γνώμη τρομοκρατείται και οι επαΐοντες καταλαβαίνουν ότι στοχοποιήθηκε η Ελλάδα και οδεύει προς οικονομικό "γδάρσιμο". Εν συνεχεία η ίδια η Ντόιτσε Μπανκ μαζί με την Γκόλντμαν Ζαξ αναλαμβάνουν να... πουλήσουν τα ελληνικά ομόλογα! Να τα προωθήσουν στους υποψήφιους αγοραστές! Ναι, αυτοί ακριβώς που συμμετείχαν ενεργά στην οργάνωση του κλίματος καταρράκωσης της ελληνικής οικονομίας για να διευκολυνθούν οι κερδοσκοπικές επιθέσεις! Δεν πρόκειται περί κακόγουστου αστείου. Μιλάμε εντελώς σοβαρά. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και πάμπολλες άλλες κυβερνήσεις, υποχρεώνεται αντικειμενικά να προστρέξει στις τράπεζες που ελέγχουν την αγορά CDS, παρ' όλο που υπονομεύουν την Ελλάδα. Τους πληρώνει ουσιαστικά "προστασία", με τη χυδαία έννοια του όρου, ελπίζοντας να τις εξευμενίσει ώστε να τη βοηθήσουν να δανειστεί με ανεκτά επιτόκια. Η Ντόιτσε Μπανκ λοιπόν ως ανάδοχος τράπεζα μαζί με τη Γκόλντμαν Ζαξ και άλλες, που παίζουν πολύ δευτερεύοντα ρόλο, καθορίζουν ουσιαστικά το επιτόκιο με το οποίο θα διαθέσει τα ομόλογά της η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία στην πραγματικότητα δεν έχει περιθώρια να μη συμμορφωθεί στις υποδείξεις τους. Εννοείται ότι η Ντόιτσε Μπανκ και η Γκόλντμαν Ζαξ έχουν ενημερώσει τους πελάτες τους, οι οποίοι τρέχουν σαν τρελοί να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα με επιτόκιο 6,2%, γιατί φυσικά οι τράπεζες αυτές γνωρίζουν εκ των ένδον πως έχει στηθεί το παραμύθι της δήθεν επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Η Ντόιτσε Μπανκ και η Γκόλντμαν Ζαξ εισπράττουν παχυλές προμήθειες εκατομμυρίων ευρώ από τους πελάτες τους, ενώ αγοράζουν και οι ίδιες μεγάλες ποσότητες χρυσοφόρων ελληνικών ομολόγων. Τώρα ετοιμάζουν τον επόμενο γύρο ελληνικού δανεισμού, στήνοντας σκηνικό για ακόμη μεγαλύτερα κέρδη φυσικά...».

Η γενιά που γλίστρησε στην γραβάτα.

Φτάνω τα τριάντα. Είμαι ακόμα ένας από εκείνους που κοιτούν τις γραβάτες με κάποιο κρυφό σεβασμό, ειδικά άμα είναι ακριβή γραβάτα. Ποτέ δεν φόρεσα γραβάτα βέβαια. Ούτε καν σε γάμους. Νομίζω ότι αντιστάθηκα.

Ποτέ δεν τις μίσησα όμως. Τις κοίταγα χωρίς κάποια ενόχληση ανάμεσα σε ρολόγια, σπορ αυτοκίνητα και υπερμοτοσυκλέτες, σκάφη γεμάτα με ημίγυμνες θεές στο κατάστρωμα (και κόκες στις καμπίνες αλλά αυτά δεν τα δείχνουν στις διαφημίσεις), ουρανοξύστες και περίτεχνους δερμάτινους χαρτοφύλακες, και τόσα άλλα τέτοια πράγματα, που οι γραβάτες κάνουν παρέα.

Γενικά όμως είμαι πολύ γκρινιάρης με τις διαφημίσεις. Οι μόνες που απολαμβάνω είναι των ταξιδιών και των γυναικείων εσωρούχων. Όλες οι άλλες μου φέρνουν αναγούλα. Για αυτό και από πολύ μικρός απέφευγα την τηλεόραση. Μόνο πολύ νωρίς το πρωί που είχε τα παιδικά, και πολύ αργά το βράδυ που είχε τις τσόντες. Δεν είχαμε ίντερνετ τότε. Οι τσόντα ήταν κάπως δυσεύρετο θέαμα.

Τηλεόραση δεν απέκτησα ποτέ. Και εκεί αντιστάθηκα. Ούτε για ταινίες ούτε για ενημέρωση. Σερφάρω στο δίκτυο και διαβάσω εφημερίδα καθημερινά. Ναυτεμπορική.

Και από εκεί οι γραβάτες συνεχίσουν να μου επιτίθενται, πολύ οργανωμένα. Δεν ενοχλούμαι όμως. Κατάφερα να μην τις φορέσω. Δεν ξέρω πόσο ακόμα. Έχω αγοράσει κάνα δυό. Δεν έχει σημασία όμως. Δεν έχει σημασία γιατί από εγωισμό και πείσμα δεν τις φοράω, εγωισμό που γέρασε. Δεν έχει σημασία, επειδή οι γραβάτες με νίκησαν. Κέρδισαν κατά κράτος όχι μόνο εμένα αλλά όλους όσους μπαίνουν ή μπήκαν στα τριάντα τους στην δεκαετία αυτή.

Κολωνάκι, Μερσεντές, πούρα, γούνες και φορέματα, κουστούμια με γραβάτες ήταν η βιτρίνα του ονείρου της εποχής. Και όλα άθελα τους γυρνούσαν γύρω από αυτά και είχαν αυτά ως στόχο. Ακόμα και η παιδεία, τα βιβλία και τα πανεπιστήμια, για τις γραβάτες υπήρχαν. Οι γονείς μας το ήξεραν καλά αυτό: «διάβασε γιατί θα γίνεις σκουπιδιάρης» (να μαζεύεις ξύλα απελέκητα).

Το είδωλο του Ωνάση που καβάλαγε την ακμή της εποχής, την απαρχή της ένωσης του κόσμου όλου, τον καπιταλισμό στο απόγειο του.

Έτσι νόμιζαν. Θα πάρεις ένα πτυχίο και θα σου δώσουν περιουσία και δόξα μαζί, τυλιγμένα στην ίδια κόκκινη κορδέλα. Και εγώ νόμιζα ότι ήμουν μικρός και εκείνοι (τόσο σίγουροι πια!) κάτι θα ξέρουν. Ήμουν μικρός και δεν καταλάβαινα. Άντε να μεγαλώσω να καταλάβω. Μου έλεγαν για τα μακριά μου μαλλιά, και ο πατέρας μου ανταπαντούσε «μικρός είναι».

Τα έκοψα τα μαλλιά μετά το σχολείο. Δεν ένιωσα μεγαλύτερος. Τώρα έχω κάνει και μια μικρή καραφλίτσα. Τώρα ναι μεγάλωσα. Τώρα ξέρω. Ξέρω ότι αυτό που δεν με άφηνε να καταλάβω δεν ήταν κάποια μωρότητα. Παρεξήγηση ήταν. Ήταν παρεξήγηση γιατί ποτέ κανείς δεν μου επέτρεψε να εξετάσω το ενδεχόμενο οι «μεγάλοι» να κάνουν λάθος. Μπαμπά τι είναι αυτό, μπαμπά τι είναι εκείνο, συγνώμη μπαμπά δεν θα το ξανακάνω.

Αν με ρωτήσετε τώρα, μεγαλύτεροι μαλάκες από τους μεγάλους δεν υπάρχουν. Αυτοί είναι οι «μεγάλοι μαλάκες». Διαχρονικά. Μεγάλος μαλάκας και του λόγου μου που έπρεπε να μεγαλώσω για να το καταλάβω. Έπρεπε να το πάθω και εγώ σαν μαλάκας.

Γλιστρήσαμε στην γραβάτα, μια γενιά ολόκληρη. Και μόλις τώρα το καταλάβαμε. Τώρα που σταματήσαμε να κοιτάμε την γραβάτα και είδαμε τον κόσμο. Παρατημένο, ξεστρατισμένο, άδικο και βρώμικο. Έναν κόσμο που πριν το καταλάβουμε μπήκε στην χούφτα μας και μικραίνει σαν μπιζέλι. Και αντί να τον πάρουμε στο χέρι μας να τον πλάσουμε και να τον κάνουμε όμορφο, εμείς κοιτούσαμε την γραβάτα. Έτσι τον αφήσαμε και πέρασε και πήγε στους επόμενους, λίγο χειρότερος από ότι τον πήραμε.

Θα φτιάξει όμως ο κόσμος. Γλίστρησε και αυτός μαζί μας στην γραβάτα και πέρασε έτσι γρήγορα, πριν του πούμε που να πάει. Ξεκινήσαμε με το κρυφτό, το ποδήλατο και τα παραμύθια, για να φτάσουμε στο facebook, τα 3d cinema και τα γκβάντα. Όχι δεν ήταν μεγάλο το βήμα. Απλά ο κόσμος μίκρυνε.

Και θα μικρύνει και άλλο ο κόσμος και σύντομα οι νεώτεροι θα τον πάρουν στα χέρια τους. Το βλέπεις και από τις διαφημίσεις. Τότε είχαν ξεκινήσει να ασχολούνται με τις γραβάτες, όπως και εμείς, και γρήγορα μας προσπέρασαν μέχρι που έφτασαν στους φοιτητές. Και δώσε λάπτοπ στο φοιτητή και δώσε δάνειο στο φοιτητή. Πάνε και αυτοί τώρα όμως. Οι διαφημίσεις πήγαν στην 3 λυκείου τώρα. (Πούστιδες διαφημιστές θα σας πάρουν χαμπάρι τα μικρά. Χαμένο το έχετε το παιχνίδι.)

Θα μικρύνει ο κόσμος και θα μικρύνει και η μαλακία. Δεν θα χωρέσει και δεν θέλει και να φαίνεται. Έχετε προσέξει πλέον πόσο μεγάλες φαίνονται κάποιες μαλακιές? Σαν και εκείνη με την Πίπα-Μόνικα? Εξαίσιο παράδειγμα. Όλος ο πλανήτης ασχολούταν επι μήνες με αυτό το θέμα, για να καταλήξει στο συμπέρασμα του ότι η πίπα δεν είναι σεξ. Πολύ χρήσιμη γνώση. Ένα μπράβο στην ανθρωπότητα που ενώθηκε απέναντι σε ένα τέτοιο πρόβλημα.

Λίγο αργότερα ο Ομπάμα έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης και πόζαρε στους times. Χωρίς γραβάτα φυσικά. Και λίγο αργότερα έστειλε παιδιά άλλων στον πόλεμο. Μετά την εκκλησία σειρά έχουν όλοι οι θεσμοί, ιεροί και μη. Θα τους πατήσουμε κάτω, θα τους ξεφτιλίσουμε τον ένα μετά τον άλλο μέχρι όλοι να σταματήσουν να αντιστέκονται στην αλλαγή. Δεν μας χρειάζονται. Τα «πρέπει» είναι για το μικροσκόπιο και όχι για καδράρισμα.

Σήμερα φόρεσα κουστούμι. Δοκίμασα και μια γραβάτα. Ακριβή γραβάτα. Την αγόρασα στην Ιταλία. Πορφυρή και από φίνο ύφασμα. Δεν έχω δέσει ποτέ γραβάτα. Την πέρασα στο λαιμό μου και την μόστραρα στο καθρέπτη.

Με κοιτούσα προσεκτικά μέχρι που το είδα.

Κρίμα.

Δεν μου πάει καθόλου η γραβάτα.

Κυρικάτικη βροχή

Βρέχει επιτέλους.

Νοσταλγημένης Κυριακής απλή βροχή.

που ξεπλένει τα κρίματα

Και όσο ο ήλιος κρύβεται

Τόσο η οδύνη μου ανοίγεται

Να μου θυμίσει ποιος είμαι

Στο πέπλο μιας σονάτας

Σονάτας φεγγαριού

Είμαι εδώ

Για πόσο ακόμα δεν ξέρω

Κρυμμένο μυστικό σε λέξεις που λέω

Σε ήχους μελαγχολικούς,

Η βροχή σιωπηλά μου ψιθυρίζει

Στήθος γυμνό, παγωμένο

Μυαλό παγωμένο

Μυαλό παγωμένο

Είμαι εδώ

Να κοιτώ αυτά που άφησα

Όλα αυτά που θα αφήσω, Όλα

Χαμόγελα, πνοές, δάκρυα

Δύο μάτια που άφησα

Δυο που κάποτε θα αφήσω

Άργησαν ήδη

Όλα άργησαν

Είμαι εδώ

Μια ακόμα επέτειος

Και ας μην είμαι ο υπαίτιος

Να γιορτάζω την στιγμή

Που τα μάτια θα σβολιάσουν

Θα σβήσουν οι νότες

Αχνά, θα ξεχαστούν

Θα περάσουν

Πικρή μου αλήθεια

Σε ένα τηλέφωνο περιμένει η ζωή μου

Έναν ήχο, μια φωνή, την φωνή μου

Μια καλημέρα

Τηλέφωνο κλειστό

Κλειστή και η πόρτα μου

Το παράθυρο στο κόσμο μου

Κλειστό.

Μα εγώ

Εγώ είμαι εδώ, και περιμένω

Ποιόν και τι δεν ξέρω

Μα…

Ψέμα μου γλυκό

Κρυμμένο και πικρό

Εσένα αγαπώ περισσότερο