Κυρικάτικη βροχή

Βρέχει επιτέλους.

Νοσταλγημένης Κυριακής απλή βροχή.

που ξεπλένει τα κρίματα


Και όσο ο ήλιος κρύβεται

Τόσο η οδύνη μου ανοίγεται

Να μου θυμίσει ποιος είμαι


Στο πέπλο μιας σονάτας

Σονάτας φεγγαριού


Είμαι εδώ

Για πόσο ακόμα δεν ξέρω

Κρυμμένο μυστικό σε λέξεις που λέω


Σε ήχους μελαγχολικούς,

Η βροχή σιωπηλά μου ψιθυρίζει

Στήθος γυμνό, παγωμένο


Μυαλό παγωμένο

Μυαλό παγωμένο


Είμαι εδώ

Να κοιτώ αυτά που άφησα

Όλα αυτά που θα αφήσω, Όλα


Χαμόγελα, πνοές, δάκρυα

Δύο μάτια που άφησα

Δυο που κάποτε θα αφήσω


Άργησαν ήδη

Όλα άργησαν


Είμαι εδώ

Μια ακόμα επέτειος

Και ας μην είμαι ο υπαίτιος


Να γιορτάζω την στιγμή

Που τα μάτια θα σβολιάσουν

Θα σβήσουν οι νότες


Αχνά, θα ξεχαστούν

Θα περάσουν


Πικρή μου αλήθεια

Σε ένα τηλέφωνο περιμένει η ζωή μου

Έναν ήχο, μια φωνή, την φωνή μου


Μια καλημέρα

Τηλέφωνο κλειστό

Κλειστή και η πόρτα μου


Το παράθυρο στο κόσμο μου

Κλειστό.


Μα εγώ

Εγώ είμαι εδώ, και περιμένω

Ποιόν και τι δεν ξέρω


Μα…

Ψέμα μου γλυκό

Κρυμμένο και πικρό

Εσένα αγαπώ περισσότερο

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου