Φτάνω τα τριάντα. Είμαι ακόμα ένας από εκείνους που κοιτούν τις γραβάτες με κάποιο κρυφό σεβασμό, ειδικά άμα είναι ακριβή γραβάτα. Ποτέ δεν φόρεσα γραβάτα βέβαια. Ούτε καν σε γάμους. Νομίζω ότι αντιστάθηκα.
Ποτέ δεν τις μίσησα όμως. Τις κοίταγα χωρίς κάποια ενόχληση ανάμεσα σε ρολόγια, σπορ αυτοκίνητα και υπερμοτοσυκλέτες, σκάφη γεμάτα με ημίγυμνες θεές στο κατάστρωμα (και κόκες στις καμπίνες αλλά αυτά δεν τα δείχνουν στις διαφημίσεις), ουρανοξύστες και περίτεχνους δερμάτινους χαρτοφύλακες, και τόσα άλλα τέτοια πράγματα, που οι γραβάτες κάνουν παρέα.
Γενικά όμως είμαι πολύ γκρινιάρης με τις διαφημίσεις. Οι μόνες που απολαμβάνω είναι των ταξιδιών και των γυναικείων εσωρούχων. Όλες οι άλλες μου φέρνουν αναγούλα. Για αυτό και από πολύ μικρός απέφευγα την τηλεόραση. Μόνο πολύ νωρίς το πρωί που είχε τα παιδικά, και πολύ αργά το βράδυ που είχε τις τσόντες. Δεν είχαμε ίντερνετ τότε. Οι τσόντα ήταν κάπως δυσεύρετο θέαμα.
Τηλεόραση δεν απέκτησα ποτέ. Και εκεί αντιστάθηκα. Ούτε για ταινίες ούτε για ενημέρωση. Σερφάρω στο δίκτυο και διαβάσω εφημερίδα καθημερινά. Ναυτεμπορική.
Και από εκεί οι γραβάτες συνεχίσουν να μου επιτίθενται, πολύ οργανωμένα. Δεν ενοχλούμαι όμως. Κατάφερα να μην τις φορέσω. Δεν ξέρω πόσο ακόμα. Έχω αγοράσει κάνα δυό. Δεν έχει σημασία όμως. Δεν έχει σημασία γιατί από εγωισμό και πείσμα δεν τις φοράω, εγωισμό που γέρασε. Δεν έχει σημασία, επειδή οι γραβάτες με νίκησαν. Κέρδισαν κατά κράτος όχι μόνο εμένα αλλά όλους όσους μπαίνουν ή μπήκαν στα τριάντα τους στην δεκαετία αυτή.
Κολωνάκι, Μερσεντές, πούρα, γούνες και φορέματα, κουστούμια με γραβάτες ήταν η βιτρίνα του ονείρου της εποχής. Και όλα άθελα τους γυρνούσαν γύρω από αυτά και είχαν αυτά ως στόχο. Ακόμα και η παιδεία, τα βιβλία και τα πανεπιστήμια, για τις γραβάτες υπήρχαν. Οι γονείς μας το ήξεραν καλά αυτό: «διάβασε γιατί θα γίνεις σκουπιδιάρης» (να μαζεύεις ξύλα απελέκητα).
Το είδωλο του Ωνάση που καβάλαγε την ακμή της εποχής, την απαρχή της ένωσης του κόσμου όλου, τον καπιταλισμό στο απόγειο του.
Έτσι νόμιζαν. Θα πάρεις ένα πτυχίο και θα σου δώσουν περιουσία και δόξα μαζί, τυλιγμένα στην ίδια κόκκινη κορδέλα. Και εγώ νόμιζα ότι ήμουν μικρός και εκείνοι (τόσο σίγουροι πια!) κάτι θα ξέρουν. Ήμουν μικρός και δεν καταλάβαινα. Άντε να μεγαλώσω να καταλάβω. Μου έλεγαν για τα μακριά μου μαλλιά, και ο πατέρας μου ανταπαντούσε «μικρός είναι».
Τα έκοψα τα μαλλιά μετά το σχολείο. Δεν ένιωσα μεγαλύτερος. Τώρα έχω κάνει και μια μικρή καραφλίτσα. Τώρα ναι μεγάλωσα. Τώρα ξέρω. Ξέρω ότι αυτό που δεν με άφηνε να καταλάβω δεν ήταν κάποια μωρότητα. Παρεξήγηση ήταν. Ήταν παρεξήγηση γιατί ποτέ κανείς δεν μου επέτρεψε να εξετάσω το ενδεχόμενο οι «μεγάλοι» να κάνουν λάθος. Μπαμπά τι είναι αυτό, μπαμπά τι είναι εκείνο, συγνώμη μπαμπά δεν θα το ξανακάνω.
Αν με ρωτήσετε τώρα, μεγαλύτεροι μαλάκες από τους μεγάλους δεν υπάρχουν. Αυτοί είναι οι «μεγάλοι μαλάκες». Διαχρονικά. Μεγάλος μαλάκας και του λόγου μου που έπρεπε να μεγαλώσω για να το καταλάβω. Έπρεπε να το πάθω και εγώ σαν μαλάκας.
Γλιστρήσαμε στην γραβάτα, μια γενιά ολόκληρη. Και μόλις τώρα το καταλάβαμε. Τώρα που σταματήσαμε να κοιτάμε την γραβάτα και είδαμε τον κόσμο. Παρατημένο, ξεστρατισμένο, άδικο και βρώμικο. Έναν κόσμο που πριν το καταλάβουμε μπήκε στην χούφτα μας και μικραίνει σαν μπιζέλι. Και αντί να τον πάρουμε στο χέρι μας να τον πλάσουμε και να τον κάνουμε όμορφο, εμείς κοιτούσαμε την γραβάτα. Έτσι τον αφήσαμε και πέρασε και πήγε στους επόμενους, λίγο χειρότερος από ότι τον πήραμε.
Θα φτιάξει όμως ο κόσμος. Γλίστρησε και αυτός μαζί μας στην γραβάτα και πέρασε έτσι γρήγορα, πριν του πούμε που να πάει. Ξεκινήσαμε με το κρυφτό, το ποδήλατο και τα παραμύθια, για να φτάσουμε στο facebook, τα 3d cinema και τα γκβάντα. Όχι δεν ήταν μεγάλο το βήμα. Απλά ο κόσμος μίκρυνε.
Και θα μικρύνει και άλλο ο κόσμος και σύντομα οι νεώτεροι θα τον πάρουν στα χέρια τους. Το βλέπεις και από τις διαφημίσεις. Τότε είχαν ξεκινήσει να ασχολούνται με τις γραβάτες, όπως και εμείς, και γρήγορα μας προσπέρασαν μέχρι που έφτασαν στους φοιτητές. Και δώσε λάπτοπ στο φοιτητή και δώσε δάνειο στο φοιτητή. Πάνε και αυτοί τώρα όμως. Οι διαφημίσεις πήγαν στην 3 λυκείου τώρα. (Πούστιδες διαφημιστές θα σας πάρουν χαμπάρι τα μικρά. Χαμένο το έχετε το παιχνίδι.)
Θα μικρύνει ο κόσμος και θα μικρύνει και η μαλακία. Δεν θα χωρέσει και δεν θέλει και να φαίνεται. Έχετε προσέξει πλέον πόσο μεγάλες φαίνονται κάποιες μαλακιές? Σαν και εκείνη με την Πίπα-Μόνικα? Εξαίσιο παράδειγμα. Όλος ο πλανήτης ασχολούταν επι μήνες με αυτό το θέμα, για να καταλήξει στο συμπέρασμα του ότι η πίπα δεν είναι σεξ. Πολύ χρήσιμη γνώση. Ένα μπράβο στην ανθρωπότητα που ενώθηκε απέναντι σε ένα τέτοιο πρόβλημα.
Λίγο αργότερα ο Ομπάμα έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης και πόζαρε στους times. Χωρίς γραβάτα φυσικά. Και λίγο αργότερα έστειλε παιδιά άλλων στον πόλεμο. Μετά την εκκλησία σειρά έχουν όλοι οι θεσμοί, ιεροί και μη. Θα τους πατήσουμε κάτω, θα τους ξεφτιλίσουμε τον ένα μετά τον άλλο μέχρι όλοι να σταματήσουν να αντιστέκονται στην αλλαγή. Δεν μας χρειάζονται. Τα «πρέπει» είναι για το μικροσκόπιο και όχι για καδράρισμα.
Σήμερα φόρεσα κουστούμι. Δοκίμασα και μια γραβάτα. Ακριβή γραβάτα. Την αγόρασα στην Ιταλία. Πορφυρή και από φίνο ύφασμα. Δεν έχω δέσει ποτέ γραβάτα. Την πέρασα στο λαιμό μου και την μόστραρα στο καθρέπτη.
Με κοιτούσα προσεκτικά μέχρι που το είδα.
Κρίμα.
Δεν μου πάει καθόλου η γραβάτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου