ο πύργος της βαβέλ

Κάθεσαι... και την ακούς προσεκτικά, οι λέξεις πέφτουν βροχή σαν κομμάτια παζλ στο πάτωμα και εσύ αναρωτιέσαι. Το μυαλό αγγίζει τα όρια του καθώς προσπαθείς να κατανοήσεις τα νοήματα που παραλείπονται και γρήγορα να καλύψεις τα συλλογιστικά κενά. Σύντομα η ώρα έρχεται και καταλαβαίνεις ότι δεν φταις εσύ. Καταλαβαίνεις ότι είσαι μάρτυρας μιας συνειρμικής ασύνδετης φρασεολογίας.

Σύντομα έρχεται η ώρα που λες

«Ώπα» μαζί με «έλεος» μαζί με «άκυρο» μαζί με «όχι ρε πούστη» και «αμάν»

Αλλά αυτό που ακούγεται τελικά είναι ένα:

«δεν παίζει» ή ένα «δεν έχεις δίκιο» ή ένα «δεν είναι έτσι»

Και τότε εκείνη σε κοιτάει περίεργα και φανερά ενοχλημένη. Δίκιο λες έχει γαμώτο πάλι την ίδια μαλακία έκανα. Έπρεπε να πω κάτι άλλο. Κάτι σε:

«συγνώμη λίγο», ή κάτι σε «ένα λεπτό» ή κάτι σε «περίμενε»

Έτσι για να μην παρεξηγηθεί. Να μην νομίζει ότι το παίζεις μάγκας και υπονοήσεις ότι εκείνη είναι μια ηλίθια ξανθιά. Η ευκαιρία ξανάρχεται και τότε πάλι όμως έχεις πλέον στιγματιστεί. Το ίδιο κάνεις απλά τώρα το κρύβεις. Και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι φαίνεται να έχεις δίκιο. είσαι πονηρός και εκείνη καχύποπτη. Το πάθος ανεβαίνει και σκιάζειτην λογική. Τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα.

- Ενώ εσύ είσαι καλύτερος?
- όχι, αλλά τι σχέση έχω εγώ?
- ναι βέβαια, εσύ δεν έχεις σχέση, εσύ τα ξέρεις όλα ...

Πάλι γαμώτο. Τελικά πάλι το ίδιο λάθος έκανα και προσπάθησα να το διορθώσω κάνοντας πάλι το ίδιο λάθος που κάνω όταν κάνω το πρώτο λάθος. Από την αρχή έπρεπε να προτάξω την σεμνότητα και την σοφία. Να πω κάτι σε

«α! έχεις απόλυτο δίκιο, συμφωνώ βεβαίως έτσι είναι, πράγματι και πολύ όμορφα το έθεσες *μικρή παύση και μετά* αλλά ρε συ… ξέρεις τι σκέφτηκα μόλις τώρα? Λες να παίζει ρόλο το….»

και μόλις το λες τότε έρχεται η κεραμίδα τύπου «όχι μην είσαι χαζός» τοποθετημένη σε μια άχαρη παρένθεση ή ακολουθούμενη από μια μακρόσυρτα ενοχλητική τελεία.

ο εγκέφαλος και ο εγωισμός κάπου εδώ αρχίζουν και ιδρώνουν. Σύντομα φανερά ενοχλημένος καταφεύγεις στα αληθινά όπλα:

«ξέρεις όμως… η φιλοσοφική προέκταση των νέων εργαλείων που χάρισε στην επιστημονική κοινότητα η μαθηματική ένωση των ελλειπτικών εξισώσεων και των μορφών modular δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης εκτός και εάν έχεις βρει κάποιο προφανές σφάλμα στην απόδειξη του θεωρήματος του Φερμά κόντρα σε όλη την επιστημονική κοινότητα της ανθρωπότητας που προσπαθούσε επί 300 σχεδόν έτη.

Και εκεί αν εξαιρέσεις το φανερά ανοιχτό στόμα σε κοιτάει όπως την κοίταγες και εσύ πριν λίγο. Προσπαθώντας να κρύψεις το ότι δεν καταλαβαίνεις.













Πολλές φορές ο καιρός ξαφνικά φαίνεται να έχει περισσότερο ενδιαφέρον.

Μερικές φόρες όμως σε ρωτάει τι εννοούσες και εσύ δυσκολεύεσαι να παραμείνεις ξενέρωτα λογικός κόντρα στην αποστομωτική και απολύτως αποτελεσματική γοητεία του παραλόγου.

Θέλεις να επικοινωνήσεις μα νιώθεις απελπιστικά μόνος σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια. Θέλεις να πεις «σε παρακαλώ όταν θα μιλάς μαζί μου να προσέχεις την κάθε σου λέξη και να σκέφτεσαι πολύ προτού μιλήσεις και να φροντίζεις να είσαι σίγουρη ότι κατάλαβες τι άκουσες», όχι από εγωισμό επειδή το κάνω εγώ, όχι επειδή είμαι πιο έξυπνος και θέλω να σε μειώσω. Όχι γιατί είσαι πιο όμορφη και θέλω να σε ρίξω. Επειδή πρέπει να προσπαθήσουμε και οι δύο σε αυτό το δύσκολο αγώνα που λέγεται επικοινωνία. Επειδή και οι δύο είμαστε ανειδίκευτοι εργάτες στον πύργο της Βαβέλ. Στο οικοδόμημα της λογικής και της γλώσσας.

Και τότε ίσως σε κοιτάξει και πει: «περίεργος είσαι του λόγου σου». Και τότε θα είσαι ευτυχής. Και τότε θα συμπληρώσει «πολύ περίεργος όμως», θα γυρίσει την πλάτη και θα φύγει.

«Τώρα στα 45 μου θέλω μια γυναίκα με μεγάλα βυζιά» όπως λέει και το ρητό.

Όχι μην μπερδεύεστε. Το θέμα δεν είναι οι γυναίκες. Αυτό λύνεται πανεύκολα με ένα ακριβό σπορ αυτοκίνητο και ένα καλό σακάκι. Όταν τα έχεις αυτά δεν χρειάζεται καν να αυθυποβάλλεις τον εαυτό σου ότι έχεις την απόλυτη αυτοπεποίθηση. Αυθυποβάλλονται οι άλλοι για εσένα ότι την έχεις.

Το θέμα είναι ότι τελικά το μόνο που μένει είναι ο καιρός και το σεξ. Χτες είχε συννεφιά και το κάναμε παραδοσιακά. Σήμερα έχει λιακάδα θα κάνουμε 69. Αύριο που θα συννεφιάσει θα σε πάρω στον αφυγαντηγά. (όχι δεν είναι λάθος η λέξη, είναι συνταγή με 1/3 ποιητική αδεία για την ομοιοκαταληξία, 1/3 από γαλλική αξάν για τον ερωτισμό και 2/3 από την πρακτική ανάγκη για λιγότερο ιδρώτα)

Τχεμπιάν λοιπόν. Και σύντομα: σαλού. Και μετά στο δρόμο για αλλού.

Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι αυτά φαίνονται από την αρχή. Μπορείς πολύ εύκολα να πεις «άη χέσου μωρή ηλίθια» και να ξεμπερδέψεις. Θα μπορούσες βέβαια να μην πεις και τίποτα αλλά το κακό με τους λιγομίλητους είναι ότι είναι μυστήριοι και κατ’ επέκταση γοητευτικοί. Οπότε πριν το καταλάβεις θα έχεις βρεθεί σε ένα όμορφο καφέ να την ακούς προσεκτικά και οι λέξεις να πέφτουν βροχή σαν κομμάτια παζλ στο πάτωμα και εσύ να αναρωτιέσαι:

Τι σκατά κάνω λάθος? Που στο καλό πήρα την λάθος στροφή και βγήκα τόσο ανώμαλος?

ένα άλυτο αίνιγμα
έξω από την πόρτα σου
ένα ομιχλώδες ερωτηματικό
κάτω από την γλώσσα σου
ένα κέρινο σχοινί
γύρω από το σώμα σου.



ενίοτε τυχαίνει να στέκεσαι μόνος στον βραδινό ουρανό. Και να ρωτάς:

Πώς να αγγίξω τους ανθρώπους? Πώς να αφήσω αυτούς να αγγίξουν εμένα.
που είναι αυτός ο θεός που μας έδωσε χέρια να χτίζουμε και όνειρα για να γκρεμίζουμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου