Καμύ - Η πτώση

copy paste απο το φορουμ που το ειχα ανεβάσει... ενδιάμεσα παίζζαν διάλογοι με αλλους φορουμίτες οποτε σε κάποια σημεία μπορεί να μην βγάζει νόημα.





(μιας και) δν υπάρχει πλέον μέρος που να μην γεμίζει με τα θέλω και τις ορέξεις των άλλων αποφάσισα να φτιάξω και εγώ ενα blogspot όπως ο Post αλλα αντιμετώπισα μεγάλα προβλήματα στο δρόμο καθότι εμένα δεν μου αρέσει να γράφω κουλτουριάρικα όλη την ώρα και όταν ενημέρωσα των διαχειριστή του φλόρουμ μας για την ανάγκη που έχω να περιγράφω κυνικά και όχι με παρομοιώσεις τις βραδινούς μου ή τους μεσημβρινούς μου αυνανισμούς... μου είπε ότι δεν επιτρέπονται οι τσόντες και παρότι εγώ έκανα την προσπάθησα να των μπερδέψω με την σύγχρονη Κλιντοντινή άποψη περί του σεξ άσχετο βέβαια αλλά δν έχει σημασία τι λες αλλά πως το λές και όταν τον άλλον τον αναγκάζεις να συμφωνήσει μαζί σου ότι τελικά κανείς δν ξέρει αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα σε κοιτάει ξαφνικά με σεβασμό και λέει έχεις δίκιο μετά το συνηθίζεις αλλά τέλοσπάντων εδώ δεν έπιασε.

Οπότε μιας και την βρίσκω να διαβάζω κάνα βιβλίο άντι του να κάνω προσπάθειες να το γράψω σε δόσεις διαβάζοντας ταυτόχρονα και ύπουλα τις προτάσεις διαφόρων μελλοντικών αναγνωστών μου, αποφάσισα να σας μεταφέρω μερικά απο τα πιο ενδιαφέροντα σημεία των βιβλίων που διαβάζω επι των οποίων θα μπορούσαμε να φιλοσοφήσουμε και να εμβαθύνουμε... ή απλά να πάρετε μια γεύση πριν αγοράσετε ένα βιβλίο.

Αλμπερ Καμύ - Η πτώση:


"Η αίσθηση του δικαίου, η ικανοποίηση όταν έχεις δίκιο, η χαρά να εκτιμάς τον εαυτό σου, αγαπητέ κύριε, είναι ισχυρότατα κίνητρα για να κρατιόμαστε όρθιοι ή να προχωράμε..."

Όλα ανάγονται στην ματαιότητα Καμύ φίλε μου. και εμένα με ξέρεις γιατί σήμερα εσύ είσαι εγώ εσύ είσαι ότι πιο κοντά έχω σε φίλο. Ξέρεις ότι όλα σαν τα κοιτώ δεν είναi παρα ένας μαύρος πύργος γεμάτος σκαλιά που καταλήγουν στην πόρτα Tης.

Αλλά αυτό το σχόλιο σου αποτελεί ένα εξαιρετικό εργαλείο που ξάφνου ξεσκεπάζει αξίες και μικρότητες αλλάζοντας τες θέση στο χάρτη της συμπεριφοράς μας. Ποιός μπορεί να αρνηθεί την αλήθεια στα λόγια σου. και πόσο σωστά τοποθετημένη η λέξη "προχωράμε" σε αυτή σου την φράση. και πως θα προχωρήσουμε αραγε και για πόσο αν δεν βρεθεί κάποιος να μας πει με ατσαλένια σιγουριά "καλά πας" για να το πούμε και εμείς με την σειρά μας σε κάποιον παραπέοντα ξένο που θα βρεθεί στον δρόμο μας. για να κοιτάμε μετά εμείς αυτόν και αυτός εμάς και να λέμε καλά πάμε! κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα, κοιτάς τους συνοδοιπόρους κοιτάς εσένα, το σώμα σου.... πότε έβαλα αυτό το πουλόβερ καλοκαιριάτικα? και γιατί το έβαλα για να πάω περίπατο στην εξοχή, μα το θεο! δν έχω δάχτυλα.... αμάν! περπαταω στα τέσσερα....τι κάνει αυτός με το τσεκούρι στο χέρι...ρεεε..... μπεεεεεεε!!!! και τέλος. μάταιο!

Ναι έτσι είναι αλλά έχεις και απόλυτο δίκιο φίλε Καμύ. Πως είναι μικρότητα η ανάγκη? και τι να την κάνουμε που είναι μικρότητα ? το μόνο που θα αλλάξουμε είναι να μείνουν πιο λίγοι στο δρόμο. και μετά πιο λίγοι και πιο λίγοι και στο τέλος θα πεις ένα μπεεεε απλά για να το πεις όλοι τριγύρω θα μιλάνε ξένες γλώσσες το μόνο που θα καταλάβουν είναι ενα πομπώδες "μπ" και ένα μακρόσυρτο "ε". άσε που παίζει να στην πέσει και κάνας λύκος. και μετά όχι μόνο θα έχεις χαθεί αλλά θα γελάνε μαζί σου.... ρε το μλκά τον έφαγε ο λύκος... ουφ το ζώο, λοιπόν? πάμε για κανα ζεστό σανό απόψε?

άσε φίλε. το έκοψα. τι ποιό? το σανό! τι γιατί? μου πείραζε τα νεύρα τόσο που αυτά πεθαίναν. μάλλον είναι εγωστικά τα νεύρα μου. Οπότε τι να κάνεις να αποζητάς την ικανοποίηση στην θεοποίηση των ομοιοπαθών ή να γίνεις τρελός διαγράφοντας μια τόσο βαθιά ανάγκη σου? ναι είναι ρομαντική λέξη ο τρελός, αλλά υποτίθεται ότι τρομάζει. δν πειράζει αμα με νομίζουν τρελό θα με αγαπάνε χωρίς να μου λένε "καλά πας' και να μου θυμίζουν οτι δεν έχω ιδέα που πάω.

"Εξάλλου το μόνο που μου αρέσει πια είναι οι εξομολογήσεις, και οι συγγραφείς που προβαίνουν σε εκμυστηρεύσεις γράφουν προπάντων για να μην εκμυστηρευτούν, για να μην αποκαλύψουν τίποτα απο όσα ξέρουν. Όταν διατείνονται ότι θα προβούν σε ομογλογίες, τότε πρέπει να δείξεις δυσπιστία, ετοιμάζονται να διαστρεβλώσουν τα πάντα. Πιστέψτε με, είμαι ειδήμων!"

... (κο-ρυ-φαί-ο!) ...

"Γνώρισα έναν άντρα που χάρισε είκοσι χρόνια απο την ζωή του σε μία επιπόλαια, που της θυσίασε τα πάντα, τις φιλίες του, τη δουλειά του, ακόμα και την ίδια την αξιοπρέπεια του, και που παραδέχτηκε ένα βράδυ ότι δεν την είχε αγαπήσει ποτέ. Έπληττε αυτό ήταν όλο. έπληττε όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Δημιούργησε λοιπόν μια ζωή εντελώς φτιαχτή, γεμάτη περιπλοκές και δράματα. Απλά πρέπει να συμβεί κάτι [...] Ζήτω λοιπόν οι κηδείες!"

Ίσως ο Πλάτων να ήταν ένας τελικά απλά πολύ φλύαρος. όχι πως έχει καμιά σχέση αλλα πως εξηγείται αυτό το συναίσθημα που ακούς ή διαβάζεις κάτι και λες: ναι ρε! έτσι είναι! μπράβο!... ναι αλλά το ξέρεις απλά δν είναι παρα μια ακόμα οπτική της αλήθειας. Νιώθεις την αλήθεια δικιά σου και την οπτική πλεον σαν φίλο. Έτσι είναι. άμα δεν μπορείς να βρεις το νήμα της ζωής σου αναθέτεις σε άλλους να ορίσουν αυτοί ένα νόημα, και διαλέγεις εκείνους που θα σου δώσουν τέτοιο ρόλο που όλο θα τρέχεις και δεν θα έχεις χρόνο να σκεφτείς τι κάνω πιο το νόημα. Είναι θέμα εξουσίας. Μα τι κάνω εγώ μέσα στην έρημο. Έλα μωρό μου σε αγαπάω. πάρε εσύ τα χαλινάρια και την πυξίδα εγώ θα κουβαλάω τα σαμάρια. Δεν πειράζει και αν κάνεις λάθος εγω σε αγαπώ θα σε συγχωρέσω. Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά... Ε αμάν πια! Δεν ξέρεις τι σου γίνεται με έχεις εμένα εδώ σα μαλάκα να κάνω τον δούλο και εσύ την ψάχνεις, να βρεις τι θες απο την ζωή σου? Τι θα πει εγώ και δεν κομμένες οι δικαιολογίες μου χρωστάς ότι θέλω εγώ θα κάνω!.....Τι κάνεις?.... που πάς? έλα σε συγχωρώ! τι δεν θές? γιατί?....ααααααχχχχχ τόσα χρόνια χαμένα!!! γιατί σε εμένα..... άπονη ζωή!!!

ουστ!


Να το διαμάντι λοιπόν:

"Πως να τα βγάλει κανείς πέρα? Οι άλλοι δεν συγχωρούν την ευτυχία και τις επιτυχίες σου παρα μόνο αν συγκατατεθείς να τις μοιραστείς γενναιόδωρα μαζί τους. Μα για να είσαι ευτυχισμένος Δεν πρέπει να πολυασχολείσαι με τους άλλους. Συνεπώς οι διέξοδοι κλείνουν. Ευτυ-χεσμένος (ΣτΜ) και κατακριτέος ή αξιολύπητος και συγχωρεμένος"

Τρομερό! και συνεχίζει:

"Να λοιπον τι δεν μπορεί να ανεχτεί κανένας άνθρωπος (εκτός απο εκείνους που δεν ξέρουν να ζουν, εννοώ τους συνετούς). Η μόνη λύση είναι η κακία. Οι άνθρωποι βιάζονται να κρίνουν, για να μην κριθούν οι ίδιοι. Τί τα θέλετε? Η πιο φυσική ιδέα του ανθρώπου, εκείνη που του έρχεται ανεπιτήδευτα, απο τα βάθη της ψυχής του είναι η ιδέα πως είναι αθώος"

κύριε Καμύ νομίζω οτι ξεπεράσατε τον εαυτό σας.

Και εδώ έρχεται η γνωστή ρήση του μεγάλου αριστοτέλη την οποία δεν θυμάμαι πως είχε θέσει... αλλα δεν έχει καμία σημασία άλλωστε, η αλήθεια είναι μια η αυτάρκεια και η ανάγκη για τους "'αλλους" είναι τα δύο αμοιβαίως αποκλειόμενα συστατικά της ευτυχίας.

Ευχαριστώ την μαμά μου και τον μπαμπά μου τους ανήκει αυτό εδώ το πτυχίο που πήρα. αμα πω ότι θα το έπαιρνα ακόμα και ορφανός και ίσως τα κατάφερνα ακόμα καλύτερα θα με πείτε αυθάδη και γελοίο ίσως και ψώνιο αλλα κάποια ορφανά το έχουν κάνει εγώ γιατί να μην μπορώ δηλαδή αυτό που σε αυτά εννοείται? δεν έχει σημασία αν θα μοιραστείς την επιτυχία με αυτούς αρκεί να τις μοιραστείς γενικά. κάτι σαν τον κουμουνισμό σε επίπεδο αξιών δηλαδη. Είναι σαν να τους λες είμαι καλύτερος, βέβαια. αλλά ρε παιδιά δεν φταίω αυτή είναι η αλήθεια, να αυτή είναι αλλα γιατι να την πεις ρε φίλε δεν ήξερες τι θα γίνει και τι θα πουν, μα αμα δεν την έλεγα θα έλεγα ψέματα. Και καλά θα έκανες ρε ψαρά. Ρε τι λέει αυτός? Είσαι έξυπνος αλλα είσαι βλαξ? αποφάσισε. Δεν θέλω να λέω ψέματα δεν θέλω να κρύβομαι γιατί εγώ δεν τους μισώ. Μα εσύ τους μισείς εκ των προτέρων και προγκάς αυτό το μίσος να βγει έξω να σε δαγκώσει για να κουρνιαστείς και να σε λυπηθούν. λες ε? εμ τι! μπρίκια κολάμε? Είμαστε τόσο μόνοι τελικά? περισσότερο αγόρι μου. Περισσότερο.

«έχετε όλη μου την συμπάθεια σας λεει κάποιος. όμως απο μέσα του έχει σχεδόν πει "και τώρα ας περάσουμε σε κάτι άλλο". Είναι ένα συναίσθημα προέδρου συμβουλίου: το αποκτάς σε φτηνή τιμή μετά τις καταστροφές. Η φιλία δν είναι τόσο απλή. Χρειάζεται χρόνος και δυσκολίες για να την κερδίσεις μα σαν την αποκτήσεις δν μπορείς να απαλλαγείς απο αυτήν, πρέπει να ανταπορκίνεσαι. Κυρίως μην πιστεύετε ότι οι φίλοι σας θα σας τηλεφωνούν κάθε βράδυ όπως θα έπρεπε κανονικά για να μάθουν αν αυτή τη συγκεκριμένη βραδιά αποφασίσατε να αυτοκτονήσετε ή πιο απλα, αν έχετε ανάγκη από συντροφιά, αν έχετε διάθεση να βγείτε.»

τετριμένο θέμα μεν αλλα καλή έκφραση... άραγε διαβάζοντας το κάποιος αντιλαμβάνεται την οικουμενικότητα του? νιώθω ότι οι περισσότεροι θα πουν... "έτσι είναι γμτ... δεν έχω φίλους... είμαι μόνος" η μία όχθη του ποταμού.

Κάποτε ένας πολύ πολυ πολυ καλός φίλος, νοσηλεύτηκε για θεραπεία στο νοσοκομείο. Είχε καρκίνο. μου ζήτησε να πάω να τον βρώ να του κάνω παρεά δεν τον αντέχει τον πόνο των νοσοκομείων... "θα είμαι σε δωμάτια με ετοιμαθάνατες γριές Μαρινάκο, θα μαραζώσω...έλα να μιλάμε και να ακούμε μουσική να μην τους βλέπω" ανάθεμα και αν πήγα ποτέ. για τους λόγους ακόμα δν είμαι σίγουρος.

"έχετε προσέξει οτι μόνο ο θάνατος ξυπνά τα αισθήματα μας? πόσο αγαπάμε τους φίλους που μόλις έφυγαν. έτσι δεν είναι? [...] Η αιτία είναι απλή. δεν έχουμε καμία υποχρέωση απέναντι τους. Μας αφήνουν ελεύθερους, μπορούμε με το πάσο μας να τους δείχνουμε το σεβασμό μας μετά απο ένα κοκτέιλ και πριν απο το ραντεβού μας με μια νόστιμη ερωμένη, εν ολίγοις όταν βρεθεί ελεύθερος χρόνος [...] Μια γυναίκα που με κυνηγούσε ασταμάτητα, εις μάτην όμως, είχε την λεπτότητα να πεθάνει νέα. Κατέλαβε αμέσως βασιλική θέση στην καρδιά μου!"


είχε λέει την λεπτότητα.... χαχαχααχ... θεός!!!!


μερικά ακόμα καλά...

"[...] με το να μην είμαι ρομαντικός τροφοδοτούσα το μυθηστορηματικό στοιχείο μου. Οι φιλενάδες μας έχουν πράγματι ένα κοινό σημείο με τον Βοναπάρτη: νομίζουν ότι θα πετύχουν εκεί που οι άλλοι απέτυχαν"

"Κι όμως έτσι είναι αγαπητέ μου συμπατριώτη. Οι μεν φωνάζουν αγάπαμε οι άλλοι μη μαγαπάς. ένα ορισμένο είδος ωστόσο, το χειρότερο και το πιο δυστυχισμένο: Μη με αγαπάς και να μου είσαι πιστή!"

"έχω ωστόσο μια υπεροχή. το ότι ξέρω. και αυτό μου δίνει το δικαίωμα να μιλώ. αντιλαμβάνεστε το πλεονέκτημα, είμαι σίγουρος για αυτό. Όσο περισσότερο κατηγορώ τον εαυτό μου τόσο περισσότερο έχω το δικαίωμα να σας κρίνω."

"Ευτυχώς η υπερβολική οδύνη εξασθενει΄την φαντασία όσο και την κρίση. Ο πόνος κοιμάται τότε με τον ανδρισμό, τόσο χρόνο όσο κι εκείνος. Για τους ίδιους λόγουςοι έφηβοι χάνουν με την πρώτη τους ερωμένη τη μεταφυσική τους ανησυχία, και ορισμένοι γάμοι, που είναι γραφειοκρατικά νομιμοποιημένες ακολασίες, καταντούν μονότονες νεκροφόρες της τόλμης και της πρωτοτυπίας."



έχει και άλλα καλά, αλλά καλα είναι αυτα... μην το παρακάνω θα με πάνε μέσα στο τέλος. κοπιράητ κτλ.

1 σχόλιο:

  1. Ωραια ολα αυτα αλλα προσπαθησε να κανεις μικροτερα ποστ με μικροτερες προτασεις. Διαφορετικα κουραζεις τον αναγνωστη. Κατα τα αλλα χαιρομαι που ενας zeitgeister διατηρει blog. Ειναι χρησιμο και για να γνωριζομαστε καλυτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή