Η θεωρία του γραμματοσήμου


Μια ενδιαφέρουσα θεωρία που συναντάμε συχνά στην καλύτερη περίπτωση σε συζητήσεις ελαφρότητας και πιο συχνά σε συζητήσεις προβληματισμού. Ειδικά σε γυναικείες συμβουλές ανάμεσα σε γυναίκες. Άλλη μια θεωρία που αποδεικνύει περίτρανα την καχυποψία και την μικρότητα των ανασφαλειών μας αλλά και την ανάγκη εξήγησης του ανεξήγητου. Αρκεί μια μικρή δόση λογικής ακουμπισμένη όπως όπως δίπλα σε κάτι δυσνόητο και παράλογο. Παράλογο πρωτίστως και χωρίς να αρνούμαστε αυτή του την ιδιότητα. Παιχνίδι με τους ίδιους κανόνες του παιχνιδιού κατά το οποίο ο άνθρωπος φτιάχνει θεούς να αποφασίζουν για αυτόν.



Καθ εικόνα και καθ ομοίωση του έρωτα της μεγάλης οθόνης ο λατρεμένος δεν μπορεί λεπτό χωρίς την πριγκηπέσα του. Αυτό είναι το πρότυπο το ορθό το λογικό και πρέπον. Όταν αποκλίνουμε από το μοντέλο κάτι δεν πάει καλά. Γιατί δεν νοείται έρωτας χωρίς ανασφάλεια, χωρίς την πλήρη και άνευ όρων παράδοση σε ένα εφήμερο όνειρο χωρίς τέλος χωρίς ενέσεις αυτοπεποίθησης από τρίτο χέρι, το χέρι του θεού.

Οφείλεις σου λένε να θες. Κάθε μέρα όλη μέρα. Μια καλημέρα το πρωί, μια κουβέντα το απόγευμα, μια καληνύχτα το βράδυ. Οφείλεις να χτυπάς την κάρτα, να κάνεις Log in το πρωί και να κερδίσεις την απομόνωση σου με ένα log out το βράδυ. Μερικά κουμπάκια, μια «καληνύχτα» και μια αναφορά παράδοσης.

Ειδάλλως πρέπει να μπει σε εφαρμογή το σχέδιο. Φτύσε το γραμματόσημο λοιπόν. Δείξε του ότι δεν ενδιαφέρεσαι. Δεν «καίγεσαι». Όταν νιώσει ότι δεν σε έχει δεδομένη θα τρέξει. Εξ ιδίων τα αλλότρια. Its my way or the highway αλλά μόνο που το highway είναι αδιέξοδο για εσένα. Κάνε τον να παλέψει να ζηλέψει να τρέξει και αν δεν τα κάνει τότε θα έχεις γίνει εσύ το γραμματόσημο. Το ξέρεις αυτό από την αρχή μα παίζεις σαν ηθοποιός στην ζωή σου.

Μα δεν αναρωτήθηκε ποτέ κανείς το τι γίνεται μετά τους τίτλους τέλους? Θα περπατάνε μια ζωή προς το ηλιοβασίλεμα αυτοί οι φανταστικοί νικητές των εχθρών του έρωτα?
Θέλω να με θέλει πολύ μα δεν θέλω να με θέλει πολύ. Δεν ξέρω πόσο θέλω να με θέλει αλλά δεν το ξέρω ότι δεν το ξέρω. Είναι παράλογο ΠΑΡΑΛΟΓΟ και μόνο η θεωρία του γραμματοσήμου το εξηγεί. Τι είναι αυτό γιατί συμβαίνει δεν μας ενδιαφέρει. Είναι το περίτεχνο δικό μου κουτί της Πανδώρας τυλιγμένο στους γόρδιους φόβους μου. δώσε μου ένα θεό να πιστέψω να σωθώ να ανταλλάξω το "γιατί" που με τρώει.

Μα αφού πιάνει το κόλπο.

Τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει άραγε ότι ένας λόγος για να σε θέλει κάποιος είναι επειδή τον φτύνεις? Και τι σημαίνει αυτό? Δεν σε θεωρεί δεδομένη. Αναρωτήθηκες ποτέ αν είσαι δεδομένη? Είναι η ανασφάλεια του, ο φόβος ότι θα σε χάσει αυτό που φέρνει τον έρωτα? Είναι ο έρωτας ανασφάλεια? Θες να σε ερωτευτεί κάποιος ή η ανασφάλεια του? η δική του κόντρα στην δική σου. Και όταν δεν είναι ανασφαλής? Και όταν δεν σε έχει ανάγκη από φόβο τότε ξαφνικά δεν σου κάνει. Αυτός που ελεύθερος από φόβους σε επιλέγει γίνεται τύραννος των δικών σου φόβων. Και οι φόβοι σου απλώνονται και σε γεμίζουν και δεν είσαι κάτι πέρα από αυτούς.

Τι το τόσο κακό έχει άραγε το να ζει κανείς με τους δικούς του ρυθμούς. Μακριά από κοινωνικά «πρέπει» να σε θέλει όταν σε θέλει και όχι όταν κουδουνίζει το χρονόμετρο ή στην καλύτερη το ημερολόγιο. Δεν είμαι ελεύθερος να μην σε θέλω όταν δεν σε θέλω? Δεν είσαι ελεύθερη και εσύ? Γιατί είναι τόσο κακό το να θέλω να ζωγραφίσω το πρόσωπο σου αντί να το δω μπροστά μου? Το να σε φαντάζομαι να χαμογελάς μακριά μου?

Άρχων η ανασφάλεια και τύραννος η απουσία της.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου